Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek stara się nadać sens, kształt swojemu życiu, wprowadzić do niego porządek, ale ostatecznie i tak o wszystkim decyduje za nas los.

Potępiam w niej zbrodnie popełniane pod pretekstem politycznym, w imię ojczyzny, kiedy garstka uzbrojonych ludzi przy haniebnym wsparciu pewnej części społeczeństwa decyduje, kto należy do tej ojczyzny, a kto powinien ją opuścić albo zniknąć.

WKRÓTCE POWIEDZĄ O WAS TO, CO TERAZ ZAZWYCZAJ MÓWIĄ O NAS: UMARLI! Makabryczne, a zarazem takie banalne. Ludzie tak bardzo opierają się przed oddaniem światu pożyczonych atomów.

Nie palił ani nie pił, a sport - jak sam przyznawał - go nie kręcił. Powszechnie było znane jego zamiłowanie do książek. Wszyscy wiedzieli, że nie przepadał za imprezami ani wieczornymi wyjściami. Zazwyczaj siedział w domu, albo w miejscowej bibliotece.

Człowiek może być jak statek. Człowiek może być statkiem o stalowym kadłubie. Z upływem czasu pojawiają się w nim pęknięcia, przez które wdziera się do środka woda nostalgii zanieczyszczona samotnością, woda świadomości popełnienia pomyłki i niemożności naprawienia błędów, i ta najbardziej niszczycielska: woda skruchy, którą się czuje, ale się o niej milczy ze strachu, ze wstydu, żeby nie ośmieszyć się przed kolegami. I z tego powodu człowiek - ten statek z popękanym kadłubem - w każdej chwili może zatonąć.

Prośba o wybaczenie wymaga dużo więcej odwagi niż strzelanie z broni czy podkładanie bomb. To każdy potrafi - wystarczy być młodym, łatwowiernym, krewkim. Nie wystarczy być chojrakiem, żeby szczerze przeprosić, chociaż tylko słowami, za popełnione okrucieństwa.

Ofiary zawadzają. Chcą nas zamieść pod dywan, żeby nie było nas widać.

Błąd natury - możemy zamknąć oczy, kiedy nie chcemy czegoś widzieć, ale powinniśmy też mieć zastawki w kanałach usznych, żeby po ich zasunięciu nie słuchać tego, czego nie chcemy.