Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żaden żywy organizm nie może na dłuższą metę normalnie funkcjonować w warunkach absolutnego realizmu. Niektórzy utrzymują, że nawet skowronki i koniki polne miewają sny. Dom na Wzgórzu, choć nienormalny, opierał się samotnie o swoje pagórki i tulił ciemność w swym wnętrzu. Stał tak już osiemdziesiąt lat i zapewne stać tak będzie przez następne osiem dziesięcioleci. W środku ściany wznosiły się pionowo do góry, cegły przylegały równo jedna do drugiej, podłogi były w całkiem niezłym stanie, a drzwi – dobrze zamknięte. Pomiędzy drewnem a kamieniami Domu na Wzgórzu zalegała głucha cisza, a to, co po nim chodziło, chodziło samotnie.

Gruby płaszcz ciszy pokrywał drewno i kamień Domu na Wzgórzu, a cokolwiek wędrowało w tych murach, wędrowało samotnie.

Żaden żywy organizm nie może na dłuższą metę normalnie funkcjonować w warunkach absolutnego realizmu.

Wszystko od razu wydaje się straszne, jeśli myślimy, że ktoś na nas patrzy.

Ludzie [...] zawsze gorąco pragną wszystko naświetlić, wyeksponować i nazwać po imieniu, choćby to imię było zupełnie bezsensowne, ale byle brzmiało naukowo.

Boję się samotności.

(...) nazwanie szczęścia po imieniu oznacza jego utratę.

Ludzie zawsze są o wszystko zazdrośni.

Nigdy nie wiemy, skąd bierze się nasza odwaga.

Plotkarstwo jest zawsze najzjadliwszym wrogiem.

Ludzie lubią odpowiadać na pytania o sobie.

Nie śpiewaj przed śniadaniem, bo będziesz płakać przed zachodem słońca.

Choć nigdy nie zamierzała być wstydliwa ani powściągliwa, to przeżyła tyle lat w samotności, nie mając nikogo, kogo mogłaby kochać, że trudno było jej rozmawiać z drugą osobą, nawet na zupełnie banalne tematy, bez niezręcznego zażenowania i nieudolnego poszukiwania odpowiednich słów.

(...) ludzie muszą gdzieś żyć i umierać, i trudno wymagać, aby jakiś dom stał przez osiemdziesiąt lat i aby w tym czasie nikt w nim nie umarł.

(...) tak naprawdę boimy się tylko siebie samych. (...).
- Obawiamy się tego, że zobaczymy wyraźnie siebie samych, bez żadnych osłonek i pozorów.
-Boimy się dowiedzieć, czego tak naprawdę pragniemy.

(...) ci, którzy przeszli na tamten świat, pragną, żebyśmy byli szczęśliwi i uśmiechnięci, chcą wiedzieć, że o nich myślimy z miłością.

- Czy zawsze pchasz się tam, gdzie cię wcale nie chcą?
Eleanor uśmiechnęła się spokojnie.
- Nigdy mnie nigdzie nie chciano - odpowiedziała.

Strach (...) to zaniechanie logiki, dobrowolna rezygnacja z racjonalnych wzorców postępowania. Albo mu się poddajemy, albo z nim walczymy. Nie można zająć pozycji pośredniej.

No live organism can continue for long to exist sanely under conditions of absolute reality; even larks and katydids are supposed, by some, to dream. Hill House, not sane, stood by itself against its hills, holding darkness within; it had stood so for eighty years and might stand for eighty more. Within, walls continued upright, bricks met neatly, floors were firm, and doors were sensibly shut; silence lay steadily against the wood and stone of Hill House, and whatever walked there, walked alone.

Przywykliśmy ślepo wierzyć naszym zmysłom równowagi i rozumowania. (...) umysł może szaleńczo walczyć o zachowanie swych własnych, znanych i stałych wzorców wbrew wszelkim dowodom na to, że wszystko pochyla się na boki.

Żadne ludzkie oko nie jest w stanie dostrzec owego nieszczęsnego punktu, w którym dziwny zbieg linii i płaszczyzn sugeruje zło w fasadzie domu. A jednak jakieś szalone zestawienie, źle ustawiony narożnik, przypadkowe spotkanie linii dachu i połaci nieba zamieniły Dom na Wzgórzu w miejsce prawdziwej rozpaczy, tym bardziej przerażające, że fasada domu zdawała się żywa, bacznie obserwująca otoczenie z pustych okien, z odrobiną rozbawienia w gzymsowych brwiach.