Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie możesz tak po prostu uciekać. Masz dwadzieścia lat. Dwadzieścia. Masz prawo popełniać błędy, ba, powinnaś je popełniać. Po to właśnie ma się dwadzieścia lat. Ale nie możesz stać nieruchomo i nie robić nic. Bo to ci gwarantuję: jeżeli zatrzymasz się na tym etapie, nigdy nie będziesz naprawdę żyć. Albo zaczniesz, gdy będzie już za późno.

Nie miałem okazji udowodnić ci, że miłość bywa inna. Nie pozwoliłaś mi na to. I nie mam już siły tłumaczyć ci, że może być inaczej. Zwłaszcza że wcale nie chcesz zostawić przeszłości za sobą.

To, co cię spotkało, było okropne i zrozumiałe jest, że straciłaś zaufanie do ludzi, ale nie możesz teraz w każdej trudniejszej sytuacji poddawać się bez walki. Nie tak wygląda życie. Nigdy tak nie wyglądało.

- Moim zdaniem, prędzej czy później ich drogi by się skrzyżowały.
- Dlaczego tak myślisz?
- Bo los wie, co robi i jakimś cudem sprawiłby, że znaleźliby się w tym samym miejscu i czasie. A Tristan nie zaznałby spokoju, póki nie będą razem.

Każdy dzień to nowa szansa, by zacząć wszystko od nowa. I być dobrym człowiekiem. Każdy ranek to nowy początek. Nie zapominam, co zrobiłem, ale staram się z tym żyć i zasłużyć na miłość mojej rodziny. Być godnym moich przyjaciół. – Wziął mnie za rękę i podniósł ją do ust. – Godnym dotyku dziewczyny, która jest dla mnie zdecydowanie za dobra.

Spojrzałam na nią, wtuloną w poduszki. Leżała z dłońmi splecionymi pod głową, wpatrzona w sufit.
- Wiesz Sawyer, jesteś naprawdę w porządku.
- Wiem.
- A teraz mogę ćwiczyć dalej swoją prezentację? - zapytałam z nadzieją.
- Oddasz mi mój sweter? - odpowiedziała pytaniem.
- Pd warunkiem, że go założysz i będziesz udawała profesora Waldena.
W odpowiedzi wzięła moje słuchawki ze swojego stolika nocnego i założyła je sobie na uszy.

Własny ból to nic w porównaniu z cierpieniem, którego człowiek doznaje, obserwując nieszczęście bliskiej osoby.

- Zrób rybkę - poleciła Allie i sięgnęła po błyszczyk.
- Rybkę? Czy karpika? O tak? - Szeroko otworzyłam usta i zabulgotałam.