Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[...] nie je­ste­śmy nikim wy­jąt­ko­wym. Oświe­tla nas od środ­ka po­je­dyn­czy pło­myk świecz­ki, a kiedy zga­śnie i świa­tło znik­nie z na­szych oczu, jest tak, jak­by­śmy nigdy nie ist­nie­li. Nie mamy na­sze­go życia na stałe, wy­po­ży­cza­my je na jakiś czas.

Mi­łość jest mi­ło­ścią, do­pó­ki w grę nie wcho­dzą dzie­ci. Wtedy staje się spół­ką han­dlo­wą z gwa­ran­to­wa­ną nie­sta­bil­no­ścią eko­no­micz­ną.

Ciąża prze­ra­ża nie­któ­rych męż­czyzn. Od­czu­wa­ją ją jak stry­czek.

Wró­ci­ło do niej też dawne po­dej­rze­nie, że życie – takie, ja­kie­go dotąd do­świad­czy­ła – to sze­reg roz­łąk. Po­sta­cie prze­cho­dzą przez scenę, nie­któ­re zo­sta­ją dłu­żej, ale wszyst­kie osta­tecz­nie ją opusz­cza­ją.

Roz­pra­wa [rozwodowa] pod wie­lo­ma wzglę­da­mi była jak ich mał­żeń­stwo: po­wierz­chow­na i bez­kr­wa­wa.

Mał­żeń­stwo, ma­wia­ła jej matka, ma taką moc jak każda na­stęp­na kłót­nia mał­żon­ków.

Co to jest trwa­łe mał­żeń­stwo? Albo dobre mał­żeń­stwo? Wie­dzia­ła, że okrop­ni lu­dzie mie­wa­ją wspa­nia­łe związ­ki, jakby ta ich okrop­ność jakoś skle­iła ich ze sobą. I znała cu­dow­nych szla­chet­nych ludzi, któ­rzy sta­wa­li przed Bo­giem i wszyst­ki­mi przy­ja­ciół­mi, by wy­znać sobie nie­ga­sną­cą mi­łość tylko po to, by parę lat póź­niej wy­rzu­cić tę mi­łość na zło­mo­wi­sko. Ko­niec koń­ców ich do­broć – praw­dzi­wa lub wy­ima­gi­no­wa­na – nie miała żad­ne­go zna­cze­nia. Z tak pu­blicz­nie roz­gło­szo­ne­go uczu­cia zo­sta­wał tylko kwas, jad, żal i coś w ro­dza­ju prze­ra­żo­ne­go zdzi­wie­nia tym, jak mrocz­ne stały się drogi, po któ­rych się po­ru­sza­li.

[...] ob­rącz­ka to tylko sym­bol ter­ro­ru, któ­re­go źró­dłem jest pa­ra­dyg­mat na­rzu­co­ny spo­łe­czeń­stwu.

[...] do­pó­ki można, trze­ba nieść w sobie pa­mięć o bli­skich zmar­łych. To po pro­stu obo­wią­zek. Trze­ba wejść w pole ener­gii czy co tam zo­sta­ło z ich ducha, duszy, esen­cji i wchło­nąć to w swoje ciało. Może pod­czas tego przej­ścia jakaś dro­bin­ka ich isto­ty przy­lgnie do czło­wie­ka, wsz­cze­pi się w jego ko­mór­ki? Pod­czas ta­kiej ko­mu­nii mar­twi zy­sku­ją dal­sze życie. Lub coś w jego ro­dza­ju.

- Sama nie­zgo­da na prze­gra­ną to już wy­gra­na – po­wta­rzał nie­zli­czo­ną ilość razy.

Na co ona od­po­wia­da­ła rów­nie czę­sto:
– Albo prze­gra­na.

Potwory [...]nie wy­glą­da­ją jak po­two­ry, wy­glą­da­ją jak lu­dzie. Co dziw­niej­sze, rzad­ko wie­dzą, że są po­two­ra­mi.

[...] nie do­sta­je­my tego, co chce­my, tylko to, z czym po­tra­fi­my sobie po­ra­dzić.

Mimo ca­łe­go tego ga­da­nia o po­stę­pie, rów­no­ści, post­sek­si­stow­skim po­ko­le­niu ko­bie­ta nadal nie może usiąść sa­mot­nie w barze, żeby nie zwró­cić na sie­bie uwagi.

Sta­rze­je­my się na oczach świa­ta, [...] ale jakoś do­wia­du­je­my się o tym ostat­ni.

Męż­czy­zna jest hi­sto­rią, jaką o sobie opo­wia­da, prze­waż­nie kłam­li­wą. Nigdy nie ana­li­zuj jej zbyt do­kład­nie. Jeśli zde­ma­sku­jesz jego kłam­stwa, upo­ko­rzysz was oboje. Naj­le­piej przy­mknąć oko na te bujdy.

Pew­nie można być fo­to­gra­fo­wa­nym każ­de­go dnia do końca życia, a i tak ukryć praw­dę o sobie – swoją esen­cję – przed wszyst­ki­mi, któ­rzy będą jej po­szu­ki­wać [...].

Jego zda­niem uda­wa­ła, że mają wspól­ne za­in­te­re­so­wa­nia, tylko żeby go „usi­dlić”. Od­wark­nę­ła, że w sidła łapie się tylko stwo­rze­nia, które chce się zjeść, a ona stra­ci­ła na niego ape­tyt już dawno temu.

Obaj cuch­nę­li prze­ter­mi­no­wa­ny­mi ma­rze­nia­mi i ze­sta­rza­ły­mi am­bi­cja­mi. Pew­nie dla­te­go teraz pa­stwią się nad in­ny­mi, po­my­śla­ła Ra­chel.

Bez­pie­czeń­stwo to złu­dze­nie, które sprze­da­je­my dzie­ciom, żeby do­brze spały.