Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pokora, dobroczynność, prawdomówność – kardynalne cnoty w islamie.

O ile pokora jest śmiercią czegoś w duszy lub jej kurczeniem się, o tyle duchowa dobroczynność jest jej rozszerzaniem się, dzięki któremu człowiek osiąga jedność ze wszystkimi stworzeniami.

Pokora przeczy dumie nie pozwalającej, by ego widziało swoje ograniczenia.

Oddając się innym człowiek sam się wznosi.

W rzeczywistości samą treścią świata jest „modlitwa”; egzystencja jest „modlitwą. Swiat zaistniał dzięki „tchnieniu Miłosiernego”(nafas ar-rahman), jego ostateczną substancją jest więc tchnienie, które w stanie człowieczeństwa jest ściśle związane z mową.
Podstawową techniką duchową sufizmu jest więc modlitwa, dzięki której człowiek powraca do Boga, modlitwa w najbardziej uniwersalnym sensie łączy się z rytmem życia. Modlitwa jest w zasadzie „pamiętaniem o Bogu” (zikr). Jest rzeczą niezwykle istotną, że arabskie słowo „zikr” określające podstawową technikę stosowaną w sufizmie, oznacza zarówno pamiętanie jak i wspominanie (inwokację). Wspominanie imienia Boskiego ta najbardziej uniwersalna forma modlitwy istnieje też w innych tradycjach. Przywołuje ono pamięć o Bogu, jest obudzeniem ze snu zapomnienia.

W tym sensie modlitwa tworzy człowieka i przekształca go, by w końcu stał się „modlitwą” identyfikowaną z zikrem, który staje się jego prawdziwą naturą i w którym odkrywa, kim jest naprawdę.