Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Że wszystko zdarza się tylko raz. Ale za to na zawsze.

Może ty nawet wiesz, jak bolą te wszystkie rodzinne miasta przed świtem. Jak puchną te godziny z zamglonymi horyzontami, przetykanymi światłem, zanim ruszy świat. Kiedy wszystkie drogi, których jest tak wiele, są zbyt daleko i nic naprawdę nie jest tak, jak w filmach i w książkach. Kiedy to, co jest, wyje w środku bezgłośnie, a to, co mogło być, dławi w gardle.

Wierzę w Twoją samotność.

Teraz kilka słów uwalnia burzę. Dwie burze, głaskane w sobie przez lata, jak dwa elektryczne koty.

I przyszło mu na myśl, że świat wcale nie jest naszym przyjacielem - bierze od nas, co najlepsze, a w zamian oddaje łzy, tęsknotę i wspomnienia, które szarpią za rękaw w takie dni i nie pozwalają spokojnie żyć. Więc stajemy się smutni i niedobrzy i kiedy inni radują się i bawią, my wolimy zostać sami.

Więc to już czas pozwolić rzeczom odpłynąć. Dorośliśmy - i w każdej, najmniejszej nawet rzeczy jest smutek. Być może widać go w naszych oczach, gdy uśmiechamy się do dawnych myśli.

Gdy mimowolny bieg życia zabrał mu już wszystkie kotwice, z pomocą których ludzie zwykle zakotwiczają się w swojej rzeczywistości, by nadać jej sens i znaczenie - stał się rozbitkiem. (...) pozostał sam w wielkiej, pustej przestrzeni, z którą trzeba się było jakoś dogadać, choćby tylko pozornie, bo inaczej trwanie tutaj i czekanie na śmierć byłoby prawdziwym piekłem - jedynym, w jakie wierzył.

Zrozumiał jednak, że nie potrzebując i nie szukając tego, czego szukają wszyscy inni, skazany został na los odmieńca, z którym trzeba się było pogodzić.

A co takiego jest tym wszystkim? Czego my wszyscy w tym szukamy? Co da nam kolejne bycie gdzieś, zobaczenie czegoś, spotkanie kogoś, kto tak naprawdę jest obcy i nigdy nie będzie mógł stać się tak bliski, jakby się chciało, poszukiwanie kolejnej dobrej chwili, która okłamuje nas myślą, złudzeniami trwania, posiadaniem w sobie czegoś więcej niż ze sobą naprawdę niesie? Tylko co to jest, to więcej?