Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Choroba przychodzi nagle i niespodziewanie. Nie od razu wiesz, jaką ma barwę i jak smakuje. Powie o tym czas, który mierzy i analizuje jej skutki. Często jest tak szybka, że zalewa nas jak wysoka fala, pokrywa całkowicie, dusi niemalże. Udaje nam się jednak zaczerpnąć powietrza, napełnić płuca, a potem znowu znajdujemy się z głową zanurzoną w czymś, co nas dusi i nie pozwala myśleć. Wszędzie panuje atmosfera silnego, bezgranicznego bólu. Później nachodzi nas ochota, by ją ukryć, traktujemy ją jak swego rodzaju wstyd, sądzimy, że nie będziemy już mogli należeć do wspólnoty, w której żyjemy, bo to tak, jakby wszyscy wiedzieli, że ją mamy i patrzyli na nas innymi już oczami.

Człowiek umiera naprawdę dopiero wtedy, kiedy umiera ostatni z ludzi, którzy dobrze go znali, pamiętali. Innymi słowy, przestaniemy istnieć, kiedy na świecie nie ma już żywej pamięci o nas.

Istnieją sytuacje, w których człowiek, przekonany, iż jest panem własnego losu, znajduje się w rzeczywistości na łasce i niełasce okoliczności wymykających się spod jego kontroli.

Choroba to cena, jaką dusza płaci za zajmowanie ciała, jak lokator płaci czynsz za mieszkanie, w którym żyje.

Dla większości ludzi niedowierzanie w jedną rzecz opiera się na ślepej wierze w inną.

Celem życia jest rozwijanie siebie.

Miłość bierze się z czystego serca, z dobrego sumienia i ze szczerej wiary.

Zwycięzca, bez względu na to, w jaki sposób zwyciężył, nigdy nie odczuwa wstydu.

W naturze człowieka leży pakowanie się w kłopoty.

Każdy ma swoje kaprysy, to ludzka rzecz.

Często jednak samotność jest bliską krewną cierpienia.

Nie gódź się z cierpieniem bez walki.

Im więcej śnimy, tym bliżsi jesteśmy śmierci.

Pamięć każdego człowieka gromadzi wspomnienia, o których nie pamiętamy.

Kto przeżyć wojnę, dla tego ona nigdy się nie kończy.

Ale istoty ludzkie są nieprzewidywalne w chwilach wielkiego napięcia.

Kto marnuje czas, dotknięty jest swego rodzaju szaleństwem [...] Gdyż marnuje coś, co jest bezcenne.

Wielcy poeci przemieniają w poezję najgłębsze cierpienia.

Kiedy umiera przyjaciel, odchodzi jakąś cząstka nas.

Są różne sposoby umierania, prawie zawsze ciało widoczne jest dla wszystkich, ale czasami znika wraz z duchem. Tak dzieje się zazwyczaj, kiedy nikt im nie towarzyszy w ostatniej chwili, wówczas mówimy, że taki człowiek wyruszył w długą podróż. Prawdziwie wyruszył.

Honor wiąże się ze sprawiedliwością, nigdy z krwią niewinnego.

Przypadki, kiedy jest ich za dużo, przestają być przypadkami.