Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wesoły i okrutny świat toczy się własnym rytmem, obojętny na cierpienie, nieświadomy bólu, nierozumiejący, obcy.

(...) powolnym krokiem wracam do szpitala, gdzie czekają na mnie moi smutni współtowarzysze, gdzie nienormalność jest normą i gdzie możemy się ukryć przed radością życia.

Jeśli choć jednemu dziecku coś się złego dzieje, to osiągnięcia innych dzieci, żeby nawet ich było sto, pozostaną w cieniu tego jednego nieszczęścia i odbiorą pełną radość życia.

Z popiołów chaosu i zniszczenia rodzi się prawdziwa matczyna miłość.

Nasze życie odbite w krzywym zwierciadle jest piekielnym cyrkiem z programem bez antraktu i końca.

Dotąd wydawało mi się, że miłość jest największą siłą napędową zwyciężającą przeszkody, ale teraz wiem, że to nieprawda. Życie jest niesprawiedliwe, przynosi zło i cierpienie przyzwoitym ludziom.

Drapieżnie walczący Los, czyhający na bezbronną ofiarę jak rozwścieczone zwierzę, stopniowo daje się oswoić i karmić z ręki wyciągniętą na dłoni Miłością - trudną i zrodzoną w boleściach, szukającą wytłumaczenia chaosu i niesprawiedliwości świata. Miłością miotającą się w obliczu przeciwności losu, kochającą za niedoskonałość, często konającą pod brzemieniem cierpienia, ginącą i odradzającą się na nowo, gotową do walki, silną mądrym doświadczeniem i łaska przebaczenia. Miłością podbudowaną ludzkim ciepłem i współczuciem, które jak ślady na piasku, zostawiły świadectwo istnienia najwyższej boskiej moralności, odbitej w wizerunku napotkanego na naszej drodze serdecznego człowieka.

Przepraszając za nagłe wyjście, biegnę do toalety, żeby pozbyć się kołka w gardle wyszlochać to morze nieszczęść, które tu zobaczyłam - umęczone dzieci z brutalnie utraconą niewinnością, okrucieństwo i niedorzeczność losu.