Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Albo się coś robi,albo się czegoś nie robi.Jeżeli człowiek podejmuje decyzję,musi doprowadzić rzecz do końca,czy mu się to podoba,czy nie,bo tylko wtedy może coś osiągnąć!

Życie to zaledwie seria wydarzeń,nie czarujmy się!Sedno w tym,aby były interesujące i aby się nie powtarzały.

Jesteśmy niewidzialnymi dziećmi, nie mamy rodziców ani pieniędzy i nikomu na nas nie zależy. Ale małe kamyki, nawet tak małe jak ziarnko piasku, mają moc, gdy jest ich dużo i zamienią się w lawinę, a wtedy nic ich nie powstrzyma.

Talent nosi się w sercu od urodzenia albo nie posiada się go wcale.

Odwaga to nie jest brak lęku, tylko umiejętność zapanowania nad nim".

Magię nosimy w sobie od urodzenia, każdy trochę inną. Sęk w tym, żeby ją odkryć, bo nie zawsze jest oczywista.

Albo się coś robi, albo się nie robi. Jeżeli człowiek podejmuje decyzję, musi doprowadzić rzecz do końca, czy mu się to podoba, czy nie, bo tylko wtedy może coś osiągnąć! Życie to zaledwie seria wydarzeń, nie czarujmy się! Sedno w tym, aby były interesujące i aby się nie powtarzały.

Wiecie, czym jest talent? Tak naprawdę to rodzaj magii, bo nie sposób wytłumaczyć, dlaczego komuś coś wychodzi doskonale, a innemu nie - nawet jeśli będzie się starał ze wszystkich sił. Talent to magiczna, nadprzyrodzona moc, którą natura obdarza każdego z nas, bo każdy ma jakiś rodzaj wrodzonych, unikalnych uzdolnień. Niektórzy spektakularnych - potrafią malować, śpiewać, odkrywać prawa fizyki czy grać na scenie. Inni mniej widowiskowych - potrafią na przykład gwizdać, sklejać zamki z zapałek czy piec wyjątkowo dobre ciastka. Ale wszystkie rodzaje talentu są cenne.

Bo siłą teatru jest to, że wszystko, co w nim oglądasz, dzieje się w twojej głowie. Teatr pokazuje życie, prawdę o nim albo nieprawdę, ale w taki sposób, abyś miał wrażenie, że jesteś częścią opowiadanej historii. Daje Ci śmiech, łzy, zmartwienie, szczęście, miłość, a czasem nienawiść, dzięki którym ty sam stajesz się lepszym, mądrzejszym człowiekiem, a twoje życie staje się ciekawsze i bogatsze.

Słowa mają niekiedy większą siłę rażenia niż pociski, a jasne spojrzenie i prosty kark potrafią siać większy strach niż podkładanie ładunków wybuchowych.

A kim my jesteśmy, jeśli nie niewidzialnymi dziećmi? My wszyscy, nie tylko stąd, ale z każdego domu dziecka? Och, ludzie chętnie się na nas gapią z bezpiecznej odległości, ale choć się gapią, to i tak nas nie widzą! Natomiast gdy podchodzą bliżej, odwracają oczy i już o nas zapominają. Jakby nas nie było! Nie powiesz mi, że nie zauważyłeś. Tak jest, było i będzie, nie czarujmy się. A skoro tak, to zmusimy ich, żeby nas widzieli! Bo kiedy jesteś w tetrze, to chcesz czy nie chcesz, musisz patrzeć na scenę i na tych, którzy na niej stoją! W tym teatrze na scenie będą stały niewidzialne dzieci i moja w tym głowa, żeby nikt, kto choć rzuci na nas okiem, nie był w stanie oderwać wzroku!