Wiemy, że reakcje na zmiany klimatu sprowadzające się do zwalania całego ciężaru na barki indywidualnych konsumentów skazane są na niepowodzenie.

Truciciele chcą, żebyśmy uwierzyli, że wszyscy jesteśmy zwykłymi pasażerami Statku Kosmicznego Ziemia. W rzeczywistości garstka z nich siedzi przy sterach, a reszta z nas dusi się od spalin.

W taki sposób działa doktryna szoku: w rozpaczy spowodowanej prawdziwym kryzysem przestajemy słuchać głosu rozsądku, który nakazywałby sprzeciw, a wszelkiego rodzaju wysoce ryzykowne zachowania wydają się nam tymczasowo możliwe do przyjęcia.

Oto błędne koło ekonomii opartej na kopalinach: właśnie dlatego, że działalność wydobywcza jest tak zgubna dla środowiska, osłabia lub wręcz rujnuje inne motory napędowe gospodarki – skażenia niszczą łowiska, oszpecony krajobraz jest mniej atrakcyjny dla turystów, ziemia uprawna zaś choruje. A mimo to powolne zatruwanie środowiska, zamiast wzniecić iskrę sprzeciwu, może prowadzić do wzmocnienia potęgi przemysłu, który wydaje się jedyną dostępną opcją.

Przypomniał mi się dowcip o globalnym ociepleniu – na szczycie klimatycznym wstaje facet i pyta: „A co, jeśli to wszystko okaże się jednym wielkim kłamstwem i stworzymy lepszy świat po nic?”.