Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie, którzy żyją pełnią życia, mają w domach bałagan.

Serce to bardzo niestały i nienasycony narząd, który wciąż łaknie nowości.

Leżąc, oddawałam się niezbyt eleganckiej manierze bębnienia pięściami po brzuchu i szczypania się po śladowych ilościach tłuszczu na udach. Wierzyłam, że im mniej mnie będzie, tym mniej będę mieć zmartwień.

Ludzie zachowują się jakby świat był w porządku, a to nieprawda. Świat jest do niczego. Ludzie umierają. Dzieci głodują. Bezdomni zamarzają na śmierć dokładnie w tej chwili. Tak nie powinno być. To nie jest fair.

Tak działa miłość - potrafi ulecieć w jednej sekundzie.

Zwykle byłam wściekła i niezadowolona. Gdy próbowałam nad tym panować, mój zły humor i nieprzystosowanie tylko się pogłębiały. Czułam się jak jakaś Joanna d'Arc czy Hamlet, który przez pomyłkę przyszedł na świat w ciele kogoś, kto jest nikim, anonimowym cieniem. Byłam nie tym, kim powinnam.

Nie powinnam pić, ale piję. C'est la vie.

Życie matki, życie kobiety wydawało mi się czymś nieskończenie obrzydliwym. Nic w tamtych czasach nie przerażało mnie bardziej niż perspektywa zostania matką bądź żoną, choć w wieku zaledwie dwudziestu czterech lat pełniłam przy ojcu obowiązki jednej i drugiej.

Per aspera ad astra. Przez ciernie do gwiazd.

Dorosła kobieta jest jak kojot- niewiele jej potrzeba do życia. Mężczyźni bardziej przypominają domowe koty- gdy zostawić ich zbyt długo samych, umierają ze smutku.

Mój mózg wymagał przeglądu generalnego, wymiany starego życia na nowe.

Miłość da się czasami wskrzesić, ale blizny zawsze zostają.

Jak mówi stare przysłowie, przyjaciel to ktoś, kto pomaga pogrzebać trupa.