Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzeczywistość składa się z miliardów możliwości i trudno mieć do niej pretensję o to, że jedna z tych możliwości pada akurat na ciebie. Dlaczego miałbyś nie podlegać prawu, któremu podlegają wszyscy? Loteria. Los. Wyliczanka demona z czerwoną twarzą i wyszczerzonymi zębami, który powoli sunie palcem po przerażonych twarzach, aby na końcu powiedzieć: "Ty".

Wymiar sprawiedliwości ma w istocie wiele wymiarów. I wiele różnych sprawiedliwości.

Prostego człowieka prawda przerasta. Nie jest sobie w stanie z nią radzić, tak jak nie potrafiłby sobie poradzić z nagłym prezentem w kwocie stu milionów dolarów. Wpadłby w przerażenie, a następnie wszystko głupio przepuścił. Życie to marnowanie niewyobrażalnego majątku.

Jest taka granica cierpienia, za którą zaczyna się obojętność. Nie jakaś zwykła, że coś tam przestaje być interesujące, ale obojętność na cały świat i ciebie w nim. Nieważne staje się to, co cię otacza, i ty sam. Znikasz. Obrasta cię mech zobojętnienia, który z czasem twardnieje w pancerz, oddziela od świata, chroni przez uczuciami. Ukryty w nim, możesz robić, co chcesz, ponieważ zakazy odbijają się od ciebie jak piłki od ściany. Nie masz kontaktu z otoczeniem i ono nie ma z tobą. Idealna separacja. Oto cudowny moment, kiedy przeprowadzasz bezwzględny rachunek zysków i strat. Zyski? Zero. Straty? Sto procent. Czysta radość klęski. Życie utraciło znaczenie i odpłynęło w potoku wydarzeń jak patyczek. Co pozostaje? Nic. Śmierć.

Od zimnej prawdy człowiek marznie, a ciepła kołderka kłamstwa pozwala przyjemnie i w miarę komfortowo przebrnąć przez życie.

W tym kraju dwie grupy ludzi wiedzą wszystko: księża i prawnicy.

Świat stał się dziś jednym wielkim placem zabaw, jak gigantyczne przedszkole, w którym nie chodzi o uczenie dzieci, lecz o zajęcie czasu. Nie ma powagi, jest fajnie.

Jest taka granica cierpienia, za którą zaczyna wie obojętność. Nie jakaś zwykła, że coś tam przestaje być interesujące, ale obojętność na cały świat i ciebie w nim.