Jesteśmy społecznością, która kocha książki

z tych wielkich ideałów pająki przędą swe najobrzydliwsze sieci

Miłość jej do niego była tak wielka, że ściskała go, aż osłabły jej ramiona. (...) Wydawało jej się, że cokolwiek dla niego zrobi, to będzie zawsze mało.

Rozgoryczenie to najcenniejszy wykwit nędzy.

Miała uczucie, jakby twarz jej rozpadła się na kawałki, a ona nie mogła złożyć jej z powrotem. (...) <> - to była jej jedyna myśl, ale nie wiedziała, czego chce naprawdę.

Niektóre rzeczy chce się zatrzymać tylko dla siebie. Nie dlatego, że są złe, ale po prostu nie chce się o nich mówić.

Czasem myślał o nim ze czcią i jakimś uczuciem niższości, czasem z dumą - zawsze z bezkrytyczną miłością, niezależną od jego woli.

Nic się nie zmieniło, tylko coś w niej samej.

Przez pierwsze piętnaście lat małżeństwa mówili do siebie po prostu "Biff" i "Alice". Potem w czasie jakiejś sprzeczki zaczęli tytułować się "pan" i "pani" i odtąd nigdy nie pogodzili się na tyle, żeby to zmienić.

Przez pół wieku uważałem, że cierpliwość to największa mądrość. (...) Wobec brutalności byłem rozważny. Wobec niesprawiedliwości zachowywałem spokój. Poświęcałem rzeczy bliższe dla ewentualnego przyszłego dobra. Wierzyłem raczej w siłę słowa niż w siłę pięści. Uczyłem, że zbroją przeciwko uciskowi powinna być cierpliwość i wiara w duszę ludzką. Teraz wiem, jak bardzo się myliłem. Byłem zdrajcą wobec samego siebie.