To chyba jest prawdziwa miłość. – Taka miłość pochłania człowieka w całości. Jest głęboko ukryta i niedostępna. Coś bardzo niebezpiecznego".

Mama zapaliła świece, a Filip latarkę i z ziemi dom wyglądał jak jeszcze jedna gwiazda. Miasto zostało daleko pod nimi. Choć stali na balkonie, to żadne z nich nie mogło już zobaczyć, jak czerwone krzesło powoli wstaje z trawy i unosi się w górę.

Podróże są dobre, jeśli można wrócić.

Czy w ogóle można kogoś zmusić do miłości, nawet za pomocą magii?

Czekanie na to, co ofiaruje im krzesło, przypominało otwieranie urodzinowych prezentów. Zawsze mogła być cudowna niespodzianka albo wielkie rozczarowanie.

I stali tak razem, wtuleni w siebie, i zapomnieli o wszystkim, co było złe, bo wierzyli, że zło minęło i już nigdy nie powróci.