Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jesteśmy tacy sami. Pełni kompleksów z dzieciństwa. Zahamowań. Spragnieni uczuć, od których bezwiednie uciekamy, obawiając się ponownego zranienia i kolejnej porażki.

Jak sobie życzysz. Pamiętaj jednak, że akceptuję Ciebie i Twój wybór, nawet jeżeli mam inne zdanie. Cenie naszą przyjaźń. Kiedykolwiek będziesz w potrzebie, możesz na mnie liczyć. Nie będę Cię ani oceniać, ani rozliczać. Nie mam prawa. Nie wolno Ci utonąć! Obiecujesz ?

Zapomnisz, ja będę.

Jednak najważniejsze jest, żebyś wszystko, co będziesz w życiu robić, robiła z sercem! I nigdy nie wstydź się okazywania uczuć".

Kochasz albo nie. Nie wiesz dlaczego tak się dzieje, że świat nagle z emocji wiruje, a Ty razem z nim.

Życie nauczyło mnie pokory.

...życie bez wspomnień jest jak pień zmurszałego drzewa, które z pozoru egzystuje. Wewnątrz nie ma nic, całkowita pustka.

Ponieważ rzadko w życiu zdarza się mieć wszystko. Ona musiała wybrać - albo byłaby z kochanym mężczyzną, stając się kwiatuszkiem w jego butonierce, albo zawalczyłaby o siebie. Przed laty pełniła rolę kwiatuszka, która dla niej zakończyła się dramatem. Bała się jakiegokolwiek uzależnienia. Czy to w postaci portfela męża, czy zniewolenia przez miłość. Wybrała siebie.

Muzą się jest albo nie. To tak jak z miłością. Kochasz albo nie. Nie wiesz, dlaczego tak się dzieje, że świat nagle z emocji wiruje, a ty razem z nim.

Nie pomyślałaś, że szczęście jest w nas albo go nie ma.

Na indyjskim stoliku ustawiłam tacę z herbatą i dwie egipskie filiżanki z wizerunkiem królowej Kleopatry - prezent od przyjaciółki. "Są zaczarowane - szepnęła mi wówczas do ucha, podając pakunek starannie owinięty zieloną wstążką. - Gdy będziesz pić z nich herbatę, spełnią się twoje skryte życzenia, a świat wyda się lepszy" - dodała z powagą w głosie.

Nadzieja to pożyczka od losu, której udziela szczęście.

Nie noszę maski, jak słusznie zauważyłeś, ale przed laty ukryłam się za parawanem własnej konstrukcji. I już nie potrafię wyjść z tej kryjówki.

Gdy Robert odjechał, otwierając drzwiczki mojego auta, pomyślałam: Jesteśmy tacy sami. Pełni kompleksów z dzieciństwa. Zahamowań. Spragnieni uczuć, od których bezwiednie uciekamy, obawiając się ponownego zranienia i kolejnej porażki.