Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze wyobrażałem sobie Raj pod postacią biblioteki.

Powinnością wszystkich rzeczy jest dawanie szczęścia. Jeśli go nie dają, są bezużyteczne albo i szkodliwe.

Układanie obszernych książek to pracowite i zubożające szaleństwo: rozwijanie na pięciuset stronach idei, której doskonały ustny wykład zajmuje kilka minut.

Myśli, że okazał się zdolny do zabicia bałwochwalcy, ale nie do ostatecznego zrozumienia, czy muzułmanin ma więcej niż bałwochwalca racji.

Przyjaźń nie mniej jest tajemnicza niżeli miłość czy też jakiekolwiek inne oblicze zamętu, który nazywamy życiem.

Wszyscy widzimy się na podobieństwo tego, jak nas widzą inni. Ludzie pogardzali mną, zacząłem więc sam sobą pogardzać.

Mówić to popadać w tautologie.

Nikomu zostawiam nic

Czyn pojedynczego człowieka należy w jakiś sposób do wszystkich ludzi.

Gdybyś się bił jak mężczyzna, nie wieszaliby cię jak psa.

Patrzę w lustrze na moją twarz, żeby dowiedzieć się, kim jestem, żeby dowiedzieć się, jak się zachowam za kilka godzin, kiedy stanie przed moimi oczami kres. Moje ciało może się bać; ja -nie.

Nie ma nic bardziej niematerialnego niż pieniądz, skoro każda moneta (na przykład dwudziestocentowa) jest w założeniu skorowidzem przyszłych możliwości. Pieniądz jest abstrakcyjny (…) pieniądz jest czasem przyszłym. Może być popołudniem pod miastem, może być muzyką Brahmsa, może być mapą, może być szachami, może być kawą, może być słowami Epikteta, które uczą pogardy dla złota; pieniądz jest Proteuszem bardziej zmiennym, niż ów z wyspy Faros.
[opowiadanie „Zahir”].

... lustra i kopulacja są wstrętne, jako że pomnażają ilość ludzi.

Uważałem siebie za zdolnego do wypicia kielicha gniewu do dna,ale zatrzymał mnie nieoczekiwany smak, tajemniczy i niemal straszliwy smak szczęścia.

Łatwiej jest przeżyć coś straszliwego niż wyobrażać to sobie i czekać na to bez końca.
[opowiadanie „Oczekiwanie”].

Myśleć, to zapominać o różnicach, uogólniać, tworzyć abstrakcje.

Ale oni już walczyli. Z początku niezdarnie, jakby bojąc się zranić; z początku patrząc tylko na broń, ale potem już na przeciwnika. Nie wiem, jak długo to trwało. Bywają wydarzenia wymykające się ustalonym miarom czasu.

Są ludzie, którzy poszukują miłości kobiety po to, aby ją wykreślić z pamięci, aby więcej o niej nie myśleć.
[opowiadanie „Teologowie”].

Pewien wielki poeta, ażeby zilustrować niebezpieczeństwa, jakie czyhają na ludzi wybitnych, napisał: „Jednorożec kończy jako wędlina, smok jako pasztet mięsny”.

Bez większych emocji przewiduję, że niedługo umrę; wobec powyższego muszę opanować swój zwyczaj dygresji i trochę przyspieszyć tok opowiadania.

Z łatwością przystajemy na rzeczywistość, może dlatego, że przeczuwamy, iż nic nie jest realne.

Później pomyślałem, że wszystkie rzeczy zdarzają się każdemu teraz, dokładnie teraz. Mijają wieki, a tylko w teraźniejszości dokonują się fakty; niezliczeni ludzie w powietrzu, na ziemi i na morzu, a to co rzeczywiście się zdarza, zdarza się właśnie mnie...

Wiemy, że przeszłość, teraźniejszość i przyszłość istnieją co do najmniejszego drobiazgu w proroczej pamięci Boga, w jego wieczności; ciekawe jest, że ludzie mogą bez końca patrzeć wstecz, ale nie w przód.

Człowiek podejmuje dzieło malowania świata. Z upływem lat zaludnia przestrzeń obrazami prowincji, królestw, gór, zatok, okrętów, wysp, ryb, pokoi, instrumentów, gwiazd, koni i ludzi. Na krótko przed śmiercią odkrywa, że ten cierpliwy labirynt linii kreśli obraz jego twarzy".

Poważne zdarzenia są poza czasem, bezpośrednia przeszłość zostaje w nich jakby odcięta od przyszłości, albowiem części, z których się składa, nie wydają się powiązane.
[opowiadanie „Emma Zunz”].

Już sama możliwość zaistnienia książki wystarcza, by stała się ona bytem

Nawet w ludzkich językach nie istnieją zdania, które nie dotyczyłyby wszechświata. Powiedzieć „tygrys” to tyle, co powiedzieć: tygrysy, które go zrodziły, jelenie i żółwie, które pożerał, łąki, na których te jelenie się pasły, ziemia, która była matką tych łąk, niebo, które poczęło ziemię. Pomyślałem jeszcze, że w boskim języku każde słowo zwiastuje ten niekończący się łańcuch zdarzeń, i to nie w sposób zawoalowany, ale wyraźny, nie w pośredni, lecz w bezpośredni.
[opowiadanie „Pismo boga”].

Był bardzo religijny, uważał, że zawarł z Bogiem tajny pakt, który rozgrzeszał go z nieczynienia dobrze w zamian za modlitwy i pobożność.