Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A co z Miłością?” – zapytał się w myślach. „Przyjdzie sama, czy też mam ją przynieść? Już sam nie wiem”.

Kiedy nadeszła wiosna, postanowił go wypuścić. Odwlekał i odwlekał chwilę rozstania, bo bardzo się do skowronka przywiązał. Jednak ptak z każdym dniem robił się coraz smutniejszy, coraz rzadziej świergotał, spoglądał tęsknie na drzewa i niebo za oknem... Żal ściskał serce na jego widok. Wreszcie nadszedł dzień, kiedy w ogóle nie zaśpiewał. Wtedy człowiek ostatecznie zdecydował się: otworzył okno, otworzył drzwiczki klatki… ptak wyfrunął i zniknął.

Gdy tylko wyprowadzą mnie dziś na pole - ucieknę!”
Jak postanowił, tak też zrobił. Na próżno biegł za nim gospodarz - takiego nie dogonisz. Na próżno wołał:
- Karuś! Karuś!
Koń wcale go nie słyszał, bo też i nie chciał słyszeć. Gnał do przodu jak wiatr. Przez łąki, przez pola, przez lasy!
- Gdzie ja miałem głowę! - rżał radośnie. - Żeby tyle czasu tkwić w takim kieracie?! To jest mój żywioł: wiatr, przestrzeń, trawy do syta, spać tam, gdzie noc mnie zastanie!

I od tej pory, od przygody z wróbelkiem, Kryska robi na drutach: sweterki, skarpetki, szaliczki, kapciuszki i inne wełniane ubranka. Rozwiesza je później na gałęziach koło karmników dla ptaków, które zrobił Sędzinos. Jeżeli zobaczycie kiedyś w lesie wróbla albo innego ptaka w czapeczce i szaliku, to znaczy, że gdzieś niedaleko, w maleńkiej norce pod ziemią mieszka jakaś Kryska.

A może to dobrze – pomyślał nawet kiedyś – że wróble na kapeluszu przesiadują? Przynajmniej mi nie spadnie”. I nawet trochę je zaczął lubić. Choć uszy puchły od ich świergotu, choć ptaki skubały go i dziobały – lepsze to, niż życie bez kapelusza.