Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy zaś inne stworzenia wzrok spuszczają w ziemię, człowiek otrzymał postać wyniosłą, miał nakaz patrzeć w niebo, twarz zwracać ku gwiazdom.

(...) odwaga jest najlepszą bronią.

Nadzieja jest źródłem miłości, nadzieja jest jej życiodajną siłą.

Gdy chwila, która prawo ma tylko do ciała,
Przyjdzie, by kres ostatni życiu memu dała,
Wzniosę się częścią lepszą do niebios sklepienia
I nic mojego zatrzeć nie zdoła imienia.

Od tego ciosu mury by zadrżały razem z wieżami,
smok pozostał bez żadnej rany.

Lecz człowiek niczego pewny być nie może aż do ostatniej chwili. Nikogo z ludzi nie można nazwać szczęśliwym przed godziną zgonu.

Kto kocha, lęka się wszystkiego.

Łowów wielbicielka, teraz łowów się lęka!

Ledwie skończonej prośby wysłuchała rzeka,
Miękka kora pieszczoną pierś Dafne powleka.
Widać włos w liściach, rękę niknącą w gałęzi,
Nogę, dawniej tak lekką, ziemia w sobie więzi,
Wierzch pokrywa jej czoło; i w drzewa postaci
Jeszcze nadobna Dafne piękności nie traci.
Jeszcze do niej Apollo silnym ogniem płonie,
Czuje bicie serca w zdrewniałym już łonie;
Przyciska lube drzewo dla pocałowania,
Ale i drzewo jeszcze uścisków zabrania.