cytaty z książek autora "Sebastien Japrisot"
Miała siedemnaście lat, kiedy powiedziano jej, że zginął. Dużo płakała, ponieważ rozpacz jest kobietą, ale nie więcej niż należało, ponieważ uparta wytrwałość też jest rodzaju żeńskiego.
Jest wiele rodzajów amnezji, niemal tyle, co chorych na amnezję. Ale pani jest bardzo, ale to bardzo łagodna. Wsteczna, niekompletna, bez afazji, nawet bez jąkania się i tak posunięta, że teraz może się już tylko cofać. Ma więc pani tylko całkiem małe, maciupeńkie kuku.
(...) wysiłek mózgu szkodzi na serce i może skrócić życie - a Philippe zamierzał żyć sześćdziesiąt, siedemdziesiąt lat co najmniej.
Jestem entuzjastką niewolnictwa: najbardziej na świecie marzę o tym, żeby do kogoś należeć.