Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Było nas więcej. Świat był nas pełen, porzuconych i porzucających, pogrążonych w żałobie i złamanych.

Bo niczym wąż wyhodowany na własnym łonie jest niewdzięczne dziecko.

Możemy udawać, że to się nie wydarzyło? Albo zrzucić winę na azbest w tym budynku? Zatrułam się azbestem.

Prawda jest taka, że nawet wtedy, gdy prawie wcale się do mnie nie odzywała, nie przestałam jej kochać. Mogę powiedzieć to bez cienia wątpliwości i niezależnie od tego, co jeszcze okazałoby się prawdą. Mogłabym dla niej zabić.

Chciała, żeby to była prawda, a nic nie pomaga kłamstwu tak jak pełen nadziei słuchacz.