Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie po to jest życie żeby nam było łatwo.

Słowa to anarchiści. Pozwólcie im na swobodę.

Świat jest naprawdę piękny. Szkoda że są w nim ludzie.

Zło, którego byłem świadkiem w czasie sześciomiesięcznej kampanii na rosyjskim froncie, nie pozostawia mi wyboru. Tylko szatan we własnej osobie potrafiłby wymyślić to wszystko, co w imieniu Niemiec dzieje się tutaj.

Żegnaj - to takie nieważne słowo. Dlaczego nie potrafię go wypowiedzieć? Za każdym razem, gdy próbuję, wychodzi mi: Kocham cię. To dlatego, że gdy spoglądam jej w oczy, chcę w nie patrzeć już zawsze.

Stwierdzenie, że zrównaliśmy z ziemią okupowane terytoria, nie oddaje tej rzezi, zniszczeń i nieskończonego okrucieństwa.

Nawet gdy ładowano ich do bydlęcych wagonów, gdzie sikali i srali na siebie nawzajem, umierali z braku powietrza i z odwodnienia, wyrzucali ciała niemowląt przez kraty, w dalszym ciągu nie mogli uwierzyć, że naziści rzeczywiście zamierzają ich wszystkich zamordować. Dlatego mam trochę wyrozumiałości dla Niemców, gdy mówią teraz, że nic nie wiedzieli. W końcu, jeśli sami Żydzi nie mogli uwierzyć w to, co się z nimi dzieje, to dlaczego mieliby wierzyć ludzie, którzy przemykali po drugiej stronie ulicy, odwracając oczy?

Miłość rzadko kiedy jest wygodna.

Poza tym jej gniew niczemu nie służył. To tylko bębnienie w głuche uszy zamkniętych umysłów.

ciemność sprzyja skupieniu.

Jeśli wytrącisz wszystkie cegły z fundamentów domu, z pewnością dom się zawali.

Nudni ludzie to dla mnie projekty do korekty.

My się nie przyjaźnimy, my się tolerujemy.

Jeden pan, drugi pies. I nie ważne ile serca pan okaże psu, pies będzie tylko psem.

Słuszną polityką jest powstrzymywanie się od ujawnienia czegoś czego nie muszę ujawniać.

Gniazdo wielkich brzuchów i małych móżdżków.

Psy zjadają się nawzajem gdy miska jest pusta.

Opowieść szczura
Szczur pożera łapczywie gnijące mięso…
Szczur pożera łapczywie gnijące ludzkie mięso. Gnijącą ludzką kończynę przytwierdzoną do żyjącego ciała.
Zrozpaczony człowiek wie, że łatwiej będzie oderwać nogę od ciała niż szczura od nogi. Biesiadnik jest silniejszy od biesiady, ponieważ biesiadnik nie ma narkotyku, aby przytłumić swój ból. Głowa szczura głęboko zanurzona w srebrzysto-zielone mięso, jego szpony ukryte pod poczerniałą skórą. Widać tylko jego pulchne ciało i drgający korpus, gdy wgryza się coraz głębiej w rozkładające się mięso. Zrozpaczony człowiek wie, że głodny szczur nigdy nie da za wygraną. Jednak, jeśli pozostanie, jak długo potrwa, zanim on lub jego towarzysze i krewni odkryją żyjące mięso za zepsutym udem? Z pewnością niezbyt długo. A nawet szczur woli świeże mięso od zepsutego.
Jeśli trzeba umrzeć, to są lepsze sposoby niż być zjedzonym żywcem przez ogromne, zapchlone szczury; nawet w tym swoim otępiałym, tracącym przytomność stanie człowiek to rozumiał. Połykając dwie skrzące się kapsułki, jedyną jasną rzecz na tym nieciekawym świecie, człowiek czeka, aż narkotyk dotrze do mózgu, a potem chwyta za swój wielki nóż. Nóż jest tępy, ale mięso jest zgniłe i odpada pod cięciami ostrza, jakby przysmażone. W jednej chwili noga i człowiek rozdzielają się. Myśląc o czymś innym, człowiek odczołguje się pozostawiając szczura wraz z jego przekąską.
Oto jak rzeczy będą się miały w następnym stuleciu. Żadnych dzikich hord motocyklistów, żadnych samotnych, ale wciąż ludzkich bohaterów, żadnych tysiącleci Mad Maxa, jedynie chorzy, starzy ludzie i wielkie głodne szczury pożerające ich.

Na notatki (...) zaczęły spadać łzy. Niebieski atrament rozpuszczał się w plamy, zacierając zdania (...). Maleńkie słone dopływy do oczekującego świat oceanu nieszczęścia.