Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Problemy zaczynają się, kiedy ludzie zapominają, że są tylko ludźmi.

Człowiek przestaje myśleć, gdy tkwi w pułapce jednej myśli.

Jestem dość uparty; jeśli coś przykuje moją uwagę, niełatwo mi się oderwać. Może stanowić to wielką siłę albo słabość.

Miło jest wspominać dobre strony życia, własną szlachetność, wielkoduszność, odwagę wobec przeciwności losu. Trudniej sięgać pamięcią do nienawiści.
Kłamałem, kiedy mówiłem, że to nie ja, nie taki, jaki jestem naprawdę, że przemówiła przeze mnie choroba. Choroba nie mówi, mówiłem ja, paskudna strona mojej natury. Jak mógłbym rościć sobie pretensje do tego, by moja dobroć i podniosłe uczucia miały być mną, a moje urazy i złośliwość tylko "chorobą"?
Z łatwością dostrzegamy u innych to, do czego sami nie mamy odwagi się przyznać.

- Nie ma co się złościć, synu - powiedział, kładąc mi szeroką dłoń na ramieniu. - Pierwsza rzecz, kiedy człowiek cierpi, to cierpliwość!

Iść swobodnie i śmiało, na własne ryzyko, gdzie wola.

Nie mamy pojęcia o zasobach tkwiących w nas in potentia, jeśli nie musimy z nich czerpać.

(...) trzeba samemu być pacjentem, być między nimi, przejść przez odosobnienie (...) żeby mieć właściwe wyobrażenie o tym, co znaczy „być pacjentem” (...) ponieważ doświadczenie bycia pacjentem zmusza człowieka do myślenia.