Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdyby kózka kwiecień plecień, to by ślimak chuj ci w dupę.

Po czwarte, nauczyłem się, że niektórzy ludzie są na zawsze, a niektórzy tylko sporadycznie, i że nie mam żadnego wpływu na to, kto będzie na zawsze, a kto od czasu do czasu.

Nie słychać, jak ludzie myślą o sobie. Jak w myślach ratują ukochanych. Jak przychylają im nieba, sobie skąpiąc powietrza.

Piękno i harmonia tkwią tylko w różnorodności i chaosie. Pruski porządek i klarowne idee to brama do masowych grobów, najczęściej bezimiennych

Niewypowiedziane słowa nie przestają być słowami, a niewysrane gówno gównem. Taka jest natura wszechrzeczy.

(...)rzeczownik "seks" zawiera w sobie obietnicę lub przestrogę na przyszłość, która brzmi: eks.

(...) byłem jedynym powiernikiem, tajemnica zbliża. I bardzo oddala.

... jedyna grupa, z którą nie masz problemów, to twoja grupa krwi.

Chyba rozumiem, dlaczego nasi przodkowie traktowali serio występki popełniane wyłącznie w myślach. One są gorsze od tych popełnionych. Nic z nimi nie da się zrobić. Nie można przeciez nie myśleć. Nie można nie chcieć i nie marzyć w myślach. Można tylko pozowlić porwać się poczuciu winyi spłynąć z nim do złego morza, podobnie jak spłynęli mój wuj i ciotka. Jego alkoholizm, jej nadekspresyjność, ich samotność - tak wyglada złe morze tych, którzy dali się ponieść poczuciu winy. Nie zrobili nic złego, a dokładnie - nie zrobili nic, żeby uzgodnić siebie ze swiatem, i to ich zniszczyło. Teraz żyją jako automatony, szablony życiorysów na kanwie samych siebie, kurczowo chwytając się najdrobniejszych czułości i emocji, zawsze czujni, nigdy bezpieczni.

Nie ważyło wiele, tylko że to, co ważne, nie waży wiele, zupełnie jak to, co nieważne - dlatego tak łatwo pomylić jedno z drugim, poplątać i się zagubić.

To nieprawda, że zakochanym czas mija w okamgnieniu. Czas płynie inaczej, jednak nie przyspiesza. Oczy patrzą ciężko i uważnie. Powieki ciążą. Każda wspólnie spędzona minuta wydaje się dłuższa, większa i głębsza niż rok spędzony samotnie. O, tak, każdą naszą minutę dokładnie pamiętam, mogłabym opowiadać godzinami, co wtedy czułam, co się stawało, co pachniało, co pohukiwało, który pies w której zagrodzie zaszczekał i w które miejsce łaskotały mnie źdźbła. Każda wspólnie spędzona minuta była malutką wiecznością, idealnym światem. Każda minuta spędzona osobno była jak wyrzucona w błoto, zepsuta i niewiele warta.
Kochałam tak do końca, do granicy, za którą już tylko nic. Kochaliśmy się tak bardzo, że czas płynął tylko wtedy, gdy byliśmy razem. Jakbyśmy sami byli czasem. Poza nami czas nie istniał, nic a nic.

Nie liczyłem na nic. To znaczy liczyłem, że odwzajemnisz z czasem moje uczucie. Przecież nie mieściło mi się w głowie ni w sercu, że możesz nie odwzajemnić. Bo niby jak ty, cały mój świat, mógłby się mnie wyrzec?
Czekałem cierpliwie. Po tylu latach człowiek uczy się czekania. Umie czekać. Czekałem.

Popświat zaspokaja prawdziwe potrzeby w fałszywy sposób. Kluczowe nie jest słowo p r a w d z i w e ani f a ł s z y w y, lecz: z a s p o k a j a. Płytkie zaspokojenie, trudne do odróżnienia od zaspokojenia głębokiego, tak właśnie - pomyślał Paweł, ponieważ zdobył się na (płytką) refleksję - wygląda moje życie. Piekło w pięciogwiazdkowym hotelu: co mi nie pasuje, każę zmienić, dopóki posiadane przeze mnie wolne środki na koncie pozwalają na wprowadzenie zmian. To nawet całkiem zabawne - myślał Paweł - że w o l n e są środki na koncie, ja jestem ich niewolnikiem.

Nie odważył się na generalizację ani na zapamiętanie uogólnionego wniosku – istota ludzka staje się istotą kompletną, dopiero wtedy, gdy zostanie dodany element wytworzony, zewnętrzny; człowiek nigdy nie jest sobą, gdy jest sobą. Człowiek jest sobą tylko wtedy, gdy jakiś element w nim nie jest nim samym. Przeszczep albo intarsja – wyłącznie zewnętrzne ingerencje prowadzą do kompletności.
Człowiek bywa kompletny pod warunkiem, że nie jest stuprocentowo sobą – tak wolno by streścić i zakończyć wieloletnie dywagacje Norberta. Ta przestrzeń niepierwotna, to coś pomiędzy sobą a sobą szczęśliwym, ta nisza w psychologii, pozwalająca na współżycie, śmiech, radość, to jest społeczeństwo, coś zewnętrznego, coś sztucznego, coś dopełniającego. Nikt, prawie nikt nie ma dość siły, żeby żyć wyrzekłszy się owej szczeliny kurtuazji i konwenansu.

Nie pamiętam, jak to się zaczęło, od czego. Czy któreś z nas zdobyło się na gest, niechby i nieświadomy? Czy inni wykonali pierwsze gesty za nas, a nam nie pozostawało nic, jak tylko pochylić głowy ku sobie w rozmowie?

Człowiek zawsze jest sam, ze strachu stara się z kimś związać, by pokonać samotność, co - w ostatecznym rozrachunku - nigdy się nie udaje; dlatego należy znaleźć taką osobę, która w twoim towarzystwie poczuje, że była, jest i będzie, od zawsze i na zawsze - samotna; a kiedy dwie takie osoby się spotkają, zjednoczone w rozumieniu samotności, wtedy ogarnia je słodko-gorzkie szczęście, bo wiedzą, że w drugim człowieku znajdują spokój, biorący się z zaakceptowania prawa, którego nie sposób złamać.

...Rafał musiał znaleźć sposób na siebie, życie i tak dalej. Sposób sam się nasunął: należało potraktować własny przypadek jako przypadek właśnie. Bez subiektywnych uczuć, rozpaczy i emocji. Bez winy i całego tego galimatiasu.

To on był źrenicą mego oka. Pępkiem mego ciała. Językiem moich ust. Linią papilarną każdej opuszki. Krawędzią kobiecości. Mój Joachim, mój światłonośny.

Dobro jest formą, która się nie kończy. (Karolina Lewestam).

mężczyźni są głupi, mój Boże, jak bardzo głupi (...) jeżeli urodzę syna, to odetnę mu siusiaka, nie pępowinę. pępowinę zostawię na później . z nieodciętą pępowiną da się żyć, z kutasem pod jednym dachem-nigdy

I że dzieciństwo na zawsze w człowieku zostaje, jak pory roku czy okrucieństwo: można się go zaprzeć, ono jednak nie da się zabić, zamalować, zapomnieć - można co najwyżej rozstawić parawan.

Skoro jest tak świetnie, dlaczego nie jest dobrze?

Hades porwał Korę do podziemnego świata. Demeter wróciła z pracy, nie znalazła córki. Przedszkolanki, zwane w tamtych czasach nimfami, nic nie widziały i wyparły się - zupełnie jak w czasach współczesnych - wszelkiej odpowiedzialności za zgubienie dziecka. Trzeba było urodzić większe albo głośniejsze, szeptały jedna do drugiej za plecami zrozpaczonej matki.
Demeter szukała i płakała, oblekła się w żebracze szaty, przestała pracować. Ziemię toczył pył, nieurodzaj i susza. Głód. Wreszcie Zeus, zaniepokojony tym, że mu wierzący w niego wymierają, wyjawił prawdę:
- Hades, pan podziemi, porwał naszą córkę. Jeśli w świecie podziemnym Kora nie spożyła żadnego owocu, zwrócę ci ją, umiłowana Demeter, tylko wróć, fuck and please, do roboty!
Demeter nie powiedziała tak, nie powiedziała nie.
Poczekała, aż pojawi się Hades i oznajmi, iż Kora zjadła w podziemnym państwie owoc granatu, a zatem jest dla matki stracona. Na wieki ze zmarłymi zamknięta.
Rzekła:
- Nikt matce nie odbierze córki. Zjadła czy nie zjadła. Granat czy papaja. Lata mi to koło cyca. Moja córka jest
m o j a. Nie wrócę do pracy, dopóki jej nie odzyskam. Wyzdychają ci, Zeusie, wierni. Ziemia w popiół się obróci. Chcę z powrotem to, co moje, bez żadnych warunków i negocjacji. Chcę Korę.
(Demeter zachowała się niczym pierwszy związek zawodowy w historii ludzkości,negocjujący z pracodawcą warunki godziwego powrotu do pracy).
Zeus się zafrasował. Demeter musi wrócić do pracy. Powiedział do Kory:
- Córko, wyrzygaj owoc, proszę.
- Ojcze - odparła Kora - wyrzygam większość, ale nie wszystko. Obiecaj mi, że przez trzy miesiące w roku będę wolna od matki. Potem Kora przez całą wieczność gryzła się, że nie zażądała więcej, że nie zwymiotowała mniej.

Ninel piła czerwone wino w dużych ilościach, wlała w gardło całą Kanę Galilejską oraz inne okoliczne wesela...

Każda wspólnie spędzona minuta była malutką wiecznością, idealnym światem.

Ludzie odpoczywają także, kiedy nie są zmęczeni. Zmęczenie bywa kulturowe, nie fizyczne."

Wybory, których dokonasz, nie przyniosą szczęścia ni trwałego zadowolenia, a to z tej przyczyny, że zamieszkuje twoją głowę alternatywna wersja ciebie samego, mniej dookreślona, a przez to bardziej pociągająca, nieproszony gość.

Chrześcijaństwo na poziomie ambony nie odróżnia homoseksualizmu od pedofilii, podobnie jak nie odróżnia miłości od powinności.

Ten świat jest obrzydliwy, a z rzadka zdarza się ktoś wspaniały. Ten świat mógł opierać się na fotosyntezie, a opiera się na przelewaniu krwi. No i uczą nas na niebieskich kompletach. Muszą uczyć, bo okrucieństwa pojąć nie sposób. Uczą nas, że najwłaściwsza i jedyna religia to mizantropia przełamywana empatią i współczuciem

Wiele dobrego da się powiedzieć o polskiej rodzinie katolickiej, aczkolwiek trzeba mocno w tym celu zacisnąć powieki, czasem też zęby.