Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówią, że najpiękniejszy uśmiech ma ten, który wiele wycierpiał.

Żeby coś znaleźć, trzeba wiedzieć, czego się szuka.

Aby żyć w zgodzie z innymi, człowiek musi najpierw pogodzić się z samym sobą.

Wydaje nam się nieraz, że jesteśmy samotni wtedy, kiedy odchodzą od nas ludzie. Tak naprawdę samotni jesteśmy wtedy, kiedy sami od ludzi odchodzimy.

Wiara i nadzieja są cnotami bliźniaczymi. Nadzieja nie jest 'matką głupich', ale wtajemniczeniem mądrych.

Czym jest zwątpienie? Myśleniem tylko o sobie.

Nadzieja to cierpliwość czekania na to, że spełnią się wszystkie Boże obietnice.

Tylko ten, kto trwa w miłości Boga, jest spokojny.

Rysowałem diabła bez rogów, bo samiczka.

Często uciekamy od pokory, jak od czegoś wstydliwego, umniejszającego, a przecież to miłość jest pokorą. Człowiek, który kocha, myśli o drugim, nie o sobie. Potrafi umniejszyć się, cierpieć za kogoś, czuwać przy nim godzinami, nie zważając na siebie.
Pokora nie jest słabością, ale wielką potęgą człowieka, dlatego, ze miłość jest potęgą.

Pamiętam, w czasach studenckich, na pewnym zebraniu zapytano: 'Jeżeli są dwa dzieła jednakowo wspaniałe, które jest lepsze?' Obecny na zebraniu Karol Irzykowski wstał i powiedział: 'Krótsze'.

Musi być taka ufność, że Bóg prowadzi człowieka, jak dziecko.

Optymizm chrześcijański - to optymizm w sytuacjach nieoptymistycznych. (...) Optymizm jest pytaniem: po jakiej stronie stoję? Przekonaniem, że wiara nie pozwala na rozpacz.

Chodzę naokoło siebie, a nie naokoło Ciebie i wciąż moje ścieżki są krzywe, jestem na bezdrożach.
Chodzę naokoło siebie - i dlatego biegnę z językiem wywieszonym i nie potrafię wznieść się wzwyż.
Chodzę naokoło siebie - i dlatego tyle hałasu, a tak mało ciszy.
Chodzę naokoło siebie - i dlatego we mnie jest pustka, a pełnia poza mną.
Chodzę naokoło siebie - dlatego nigdy nie mam czasu, a wkoło mnie rosną chwasty i chude zboża.
Musimy się wiele natrudzić, by umieć oddawać siebie Bogu i ludziom.

To, co najważniejsze dla Boga, odbywa się po cichu, tak jak pocałunek, wyznanie miłości, spowiedź święta przed śmiercią. Nie w wielkim tryumfie, ale w wewnętrznym skupieniu człowieka.
Najważniejsze dokonuje się w ciszy wewnętrznej.

Nieraz wydaje się, że nadzieja jest łatwą optymistką, patrzącą na świat przez różowe okulary.
Tymczasem nadzieja jest także dramatem, ciągłą walką pomiędzy budowaniem na samym sobie, na swoich obliczenia i pomysłach, a budowaniem na miłosierdziu Pana Boga.

Radość chrześcijańska nie jest jednak równoznaczna z wesołkowatością. Jest czymś o wiele głębszym: wewnętrzną postawą, od której zależy nastawienie człowieka do życia.

Podejmujemy powołanie i chcemy być tylko silni, kroczyć jak na defiladzie, a Bóg chce właśnie i tych nieudanych rzeczy na drodze, naszych niepowodzeń i słabości.
Czasem przewracamy się ze zmęczenia.
Pragnę przyjąć to dlatego, że Ty tego chcesz.

Kiedy ociągamy się, tłumaczymy, że tak nam trudno i nie mamy czasu iść lub tylko wstąpić do kościoła, warto powiedzieć sobie: Przecież to On na mnie czeka.

Wdzięczność jest najbardziej religijnym uczuciem.

Podejmujemy powołanie i chcemy być tylko silni, kroczyć jak na defiladzie, a Bóg chce właśnie i tych nieudanych rzeczy na drodze, naszych niepowodzeń i słabości.
Czasem przewracamy się ze zmęczenia.
Pragnę przyjąć to dlatego, że Ty tego chcesz.