Jesteśmy społecznością, która kocha książki

U wielkiego człowieka można liczyć na odmianę serca.

Jeden doświadczony lekarz wart jest stu wojowników.

Grzech ma tylko początek ,nigdy końca.

Czyliś bóstwo, czyliś śmiertelna...
Lecz skoroś jest z śmiertelników rodu, co mieszka na ziemi,
Trzykroć szczęśliwy twój ojciec i matka twoja szanowna
I bracia twoi po trzykroć szczęśliwi!

Nic bowiem nie ma lepszego dla męża ani żony,
Jak zgodną myślą się rządzić w domu To martwi ogromnie
Wrogów, a cieszy przyjaciół, ale najbardziej raduje
Samego męża i żonę.

Jakie słowo wypowiesz ,takie usłyszysz

(...) młodości muszą towarzyszyć błędy,
Rada miałka, a myśli porywcze zapędy.

Głupi dopiero widzi nieszczęście po szkodzie.

Zaprawdę: znośna jest boleść tych, co za dnia narzekają
I leją łzy, i w posępnym sercu niezmiernie się trapią.

Lecz wprzód niech padnę trupem, niż ujrzę twe płacze,
Niż twe jęki usłyszę lub więzy obaczę.

Jakiś bo inszy podarek dla biednych synów tej ziemi.
Jeśli nie włos postrzyżony i łza, co nam ciecze po licu?

Na co się mamy dręczyć? Próżne nasze smutki,
Żadne z nich dobre dla nas nie wynikną skutki.
Smutek dostali ludzie od bogów podziałem
Oni się tylko cieszą szczęściem doskonałem.
Dwoiste pod Zeusowym tronem jest naczynie:
Z jednego złe, z drugiego dobre dla nas płynie.
Czyje losy z obydwu naczyń Zeus miesza,
Tego na przemian smuci, na przemian pociesza.

Ty w kraj Syren zajedziesz, czarownic, co zdradzą
Tych wszystkich, jacy tylko o nich tam zawadzą.
Szaleniec, kto się zbliży i Syren tych śpiewy
Usłyszy: ten nie ujrzy nigdy, póki żywy,
Ni małżonki, ni dziatek, ni ziemi rodzinnej,
Tak go zczaruje śpiew tych Syren słodkopłynny,
Które siedzą na łące, a wkoło nich gnaty
Ludzkie leżą stosami i ciał wyschłych szmaty.
Ty ich mijaj i zalep uszy towarzyszy
Woskiem miodnego plastru, niech żaden nie słyszy
Głosu ich; lecz jeżeli sam byłbyś ciekawy
Posłuchać, to powrozem każ do masztu nawy
Przywiązać się, a mocno, za nogi i ręce,
A wtedy się przysłuchaj dwóch Syren piosence.

Bo cóż, że uszliśmy śmierci, gdy lube druhy nie żyją?

Nikt mi życia nie weźmie bez wyroku woli;
Od wyroku zaś żaden człek się nie wybiega,
Równie mu i bohater, i gnuśnik podlega.

Umrzeć za przyjaciela nie jest trudno. Trudno jest znaleźć takiego, za którego warto umrzeć.

Ty hamuj dumne serce i umysł niezgięty:
Lepsza ludzkość, silniejsze dobroci ponęty...

Nie ginie zatem człowiek idąc w ciemne kraje!
Jakiś jego cień lekki po śmierci zostaje.

Najnowszą pieśń najwięcej ludzie sławią.

Ale gdy nad człowiekiem wisi wyrok srogi
I tysiączne do śmierci prowadzą nas drogi,
Pójdźmy walczyć i wpośród krwawego pogromu
Lub miejmy z kogo chwałę, lub z nas dajmy komu!

«Ty mi zgon wróżysz! — gniewny Achilles zawoła

Wiem ja, że nic od śmierci zbawić mnie nie zdoła.

Tu, daleko od ojca i matki, polegnę.

Jednak ochotnym sercem na Trojany biegnę:

Poznają dobrze oręż mój nieprzyjaciele».

— Rzekł i wołając, pędzi na Achajów czele.

Mowa słodsza niż miód.

«O psie zajadły! Jeszcześ zgonu się uchronił,

Któryś tak blisko widział; Apollo cię bronił.

Jemu na wojnę idąc, święte czynisz śluby.

Spotkaj się jeszcze ze mną, a nie ujdziesz zguby,

Jeżeli i mnie z bogów który sprzyja w niebie.

Teraz, kogo doścignę, będę bił za ciebie…»

Jako zajęty pożar na górze szaleje

I gdziekolwiek niszczącym ogniem wiatr zawieje,

Zjada najwyższe drzewa niesytą paszczęką:

Tak Pelid jak bóg straszną broń wstrząsając ręką

Bije, ściga, zaciekły lata na równinie;

Całe pole zbroczone krwi potokiem płynie.

Nadmiar snu męczy. Zbyt długi odpoczynek staje się cierpieniem.

Wszechmocny niebios panie! Spędź od nas te chmury,
Wróć dzień, daj oczom widzieć, a jeśli do końca
Zawzięty chcesz nas zgubić, zgub przy świetle słońca!

Jedna prawdziwa wieszczba: bić się za ojczyznę!

Ach! - mówią - znowu krwawe bitwy nam się znaczą,
Albo się też i pokój żądany odrodzi;
Wszak Zeus waśni ludzi i Zeus ich godzi.