Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wdzięczność ludzi, wielkość świata -
Każdy siebie ma na względzie,
A drugiego za narzędzie,
Póki dobre – cacko, złoto;
Jak zepsute, ruszaj w błoto.

Niech cię czarci chwycą
Z taką pustą mózgownicą!

Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba!

Jeśli nie chcesz mojej zguby krokodyla daj mi luby

Bo ja rzadko kiedy myślę, alem za to chyża w dziele.

O, królowo wszechpiękności!
Ornamencie Człowieczeństwa!
Powiedz: ,,W ogień skocz Papkinie"-
A twój Papkin w ogniu zginie.

Jak mi jeszcze kropla skapie,
To cię trzepnę tak po łapie,
Aż proformę wspomnisz sobie...

Ta zniewaga krwi wymaga.

Hej Gerwazy, daj gwintówkę! Niechaj sprzątnę tę makówkę!

Kto już w grobie jedną nogą
Na tym groźby nic nie mogą.

KLARA
A, rozumiem. - Nie, Wacławie,
Gdzie mnie zechcesz, znajdziesz wszędzie
Zawsze twoją - prócz w niesławie.

Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba!

Mocium panie.

Co zawadza, to się mija,
Gdy nie może być inaczej.

Ja cię zwiążę,
Ja cię zamknę, drogi książę.

Bardzo proszę”… mocium panie…
Mocium panie… „me wezwanie”…
Mocium panie… „wziąć w sposobie,
Jako ufność ku osobie”…
Mocium panie… „waszmość pana,
Która lubo mało znana” (...).

Acz i starość bywa żwawa,
Wżdy wiek młody ma swe prawa.

Od powietrza, ognia, wojny,
I do tego od człowieka,
Co się wszystkim nisko kłania –
Niech nas zawsze Bóg obrania.

,,Idź do kata!’’ Wdzięczność ludzi, wielkość świata- Każdy siebie ma na względzie. A drugiego za narzędzie. Póki dobre cacko, złoto; Jak zepsute- ruszaj w błoto.

Nie ma złego bez dobrego.

A my, dumni władcy świata,
Mimo siebie pochwyceni,
Za tym cieniem, co ulata,
Całe życie, z chwili w chwilę,
Przepędzamy jak motyle.

Ja – z nim w zgodzie? – Mocium panie,
Wprzódy słońce w miejscu stanie!
Prędzej w morzu wyschnie woda,
Nim tu u nas będzie zgoda.

Bój się Boga – idź do czarta.

Gdzie na skale gród kamienny,
Gdzie działami mur brzemienny,
Gdzie bagnetów ostre wały,
Gdzie sklepienie z dzid i szabli.
Tam był Papkin – lew zuchwały!
Strzelec boski! rębacz diabli!

Już by para z nas dobrana
Zaludniała Papkinami,
Gdyby Cześnik, jakby ściana,
Nie stał zawsze miedzy nami.

Nie straciłam na namyśle
Niepotrzebnym czasu wiele –
Bo ja rzadko kiedy myślę,
Alem za to chyża w dziele.

Niechże będzie dziś wesele,
Równie w sercach, jak i w dziele.

Głupi mędrek.

O, płci piękna, luba, droga!
Twoja radość, twoje żale
To jeziora lekkie fale:
Jedna drugą ciągle ściga,
Ta się schyla, ta się dźwiga,
Ale zawsze w blasku słońca,
Zawsze czysta i bez końca! –
A my, dumni władcy świata,
Mimo siebie pochwyceni,
Za tym cieniem co ulata,
Całe życie, z chwili w chwilę
Przepędzamy jak motyle.

Prędko zniknie każda trwoga,
Gdy w miłości wzrok utonie.