Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozważ, jak trudno jest zmienić siebie, a zrozumiesz, jak znikome masz szanse zmienić innych.

Pełno na ziemi ludzi, co nie zasługują, by do nich mówić.

Im bardziej mnie coś wzrusza, tym trudniej mi to wyrazić.

Straszną namiętnością ludzką jest owa pycha, która każe nam zmuszać innych ludzi, aby myśleli tak jak my.

Ludzie sądzą o wszystkim, nie wiedząc nic.

Szczęście jest stanem ducha, a więc nie może być trwałe.

Wszelki dogmat jest czymś śmiesznym i złowrogim. Wszelki przymus wyznawania dogmatu jest czymś wstrętnym. Rozkaz, by wierzyć, jest absurdem.

Szukający szczęścia jest jak pijak, który nie może trafić do domu, ale wie, że ma dom.

Nie ma większej przykrości, jak zostać powieszonym niepostrzeżenie.

Istnienie nasze jest punkcikiem, trwanie chwilą, glob atomem.

Nikt nie kieruje swoimi uczuciami, one same nas wiodą. A więc zawsze, w każdym wypadku jesteśmy zniewoleni, raz gwałtownie, innym razem łagodnie, i poddajemy się albo z rezygnacją, albo z radością.

Nieszczęsny rodzaj ludzki tak został stworzony, że ci, którzy poruszają się po gościńcu, zawsze będą obrzucać kamieniami tych, którzy wytyczają nowe szlaki.

Człowiek wolny idzie do nieba taką drogą, jaka mu się podoba.

Cnota jest w sercu, a nie gdzie indziej.

Tyle jest rodzajów miłości, że nie wiadomo, do kogo się zwrócić o jej definicję. Miłością nazywa się kilkudniowy kaprys i związek dwojga ludzi wzajem obojętnych, i uczucie, w którym nie ma nic z szacunku, i flirt towarzyski, i wystygłe przyzwyczajenie, i romantyczną fantazję, i nagłe pożądanie, po którym następuje niechęć. Miłością nazywa się sto różnych złudzeń i chimer.

Tylko raz modliłem się do Boga, krótko: „O, Panie, spraw, by moi wrogowie się ośmieszyli”. Bóg mnie wysłuchał.

Mylić się wciąż oto wiano,
które nam losy przyznały:
robimy projekty co rano,
głupstwa robimy dzień cały.

Zapomnijmy o majaczeniach wielkich ludzi, pamiętajmy o prawdach, jakich nas nauczyli.

W filozofii nie należy ufać temu, co nazbyt łatwo pojąć można, tak samo zresztą, jak i rzeczom niepojętym.

Pogląd, że świat nasz jest najlepszym z możliwych, nie tylko nie pociesza, ale przeciwnie, przyprawia o rozpacz filozofów, którzy go wyznają. Dla tych, którzy w najlepszej intencji poszukują odpowiedzi, problem dobra i zła stanowi chaos nie do opanowania. Dla tych zaś, którzy lubią dyskusje - to ciekawa gra umysłowa. Ci podobni są do skazańców bawiących się własnymi kajdanami. Tłum zaś, który się nie zastanawia, to jak ryba przeniesiona z rzeki do basenu. Ani jej w głowie, że znalazła się tu, aby zostać zjedzoną w czasie postu. Tak i my nic nie wiemy o celach naszej egzystencji.

Nic nie wiemy, o istocie naszego myślenia, ale dobrze wiemy, co leży w naszym wspólnym interesie. Dbajmy o to, żebyśmy byli sprawiedliwi wobec innych i żeby inni byli sprawiedliwi wobec nas, tak abyśmy wszyscy - na tej kupce błota - mogli być mniej nieszczęśliwi.

Para oczu nie polepsza naszej kondycji: jednym okiem oglądamy dobre, a drugim złe strony życia. Wielu ludzi ma niedobry zwyczaj przymykać pierwsze z nich, niewielu przymyka drugie; oto przyczyna, dla której tylu wolałoby być ślepcami niż widzieć to wszystko, co widzą.

Określić szczegółowo, czy w jakimś kraju więcej jest kandydatów do kaftana bezpieczeństwa niż w drugim, na to moja słaba wiedza nie pozwala.

Sny to intermedia w komedii odgrywanej przez Rozum ludzki. Wyobraźnia, znalazłszy się w nocy sama, parodiuje sztukę, którą Rozum grał za dnia.

Skomplikowane, a bezużyteczne prawdy są podobne gwiazdom, które będąc zbyt daleko od nas, żadnego nie dają nam światła.

Co do mnie - rzekł Jeremiasz - całe życie przymierałem głodem; [...] Mimo to zawód proroka ma swoje powaby, czego dowodem, że tylu ludzi się go chwyta.

Nic, na tym świecie nie zdarza się tak akurat, jak byśmy pragnęli.

[Wino] - dar to zgubny, a byłby użyteczny, gdyby nie tak łatwo wchodził do gardła. Europejczycy powiadają, iż ów kordiał przydaje im dowcipu. Jakżeż to możliwe, skoro odbiera im rozum?

Poezja jest rodzajem muzyki: trzeba ją słyszeć, żeby móc o niej sądzić.