cytaty z książki "Psychowzroczność. Przekształć własny umysł zgodnie z regułami nowej wiedzy o empatii"
katalog cytatów
[+ dodaj cytat]
W trakcie badań sporo podróżowałem po całej Ameryce, od Nowej Anglii, przez Kolumbię Brytyjską do Południowej Kalifornii. Próbowałem sił w kilku zawodach, między innymi jako zawodowy tancerz i choreograf oraz stolarz, niewiele również brakowało, a zarabiałbym na życie połowem łososi.
Brakowało mi łączności z moim światem wewnętrznym, byłem odcięty od własnego życia i raptownie traciłem przytomność. Nawet mój organizm wydawał się otępiały. Przypominam sobie, jak brałem prysznic i nic przy tym nie czułem. Przestałem nawet chodzić na pełne życia, darmowe wieczorki taneczne, organizowane w każdy środowy wieczór w kościele na drugim brzegu rzeki, a przecież było to coś, co uwielbiałem. Czułem się odłączony i zagubiony, zupełnie jakbym umarł.
Nie rozumiejąc powodu swojego rozczarowania, spotkałem się z dziekan studiów i poinformowałem ją, że rezygnuję z dalszej nauki. Wysłuchała mnie życzliwie, a następnie spytała, dlaczego chcę rzucić studia. Odparłem, że nie jestem pewien. Wmawiałem sobie, że muszę odejść, aby "odnaleźć właściwy kierunek". W rzeczywistości chodziło o to, że musiałem znaleźć własny umysł.
Z perspektywy naszych szans przetrwania bezpieczniej jest uważać, że jestem nieudany, niż że mam nieodpowiedzialnych rodziców, gotowych porzucić mnie w każdej chwili.
Lepiej, żeby dziecko czuło się wybrakowane, niż żeby miało sobie uświadomić prawdę o swoich niebezpiecznych, nieobliczalnych i niegodnych zaufania opiekunach, do których jest przywiązane.
Mentalny mechanizm wstydu przynajmniej zapewnia dziecku złudzenie bezpieczeństwa i spokoju, które stanowi trzon jego zdrowia psychicznego.
Jestem studentem drugiego roku i nie mam pojęcia, kim chcę być.
Relacje z dzieciństwa czasami obarczają nas bagażem cięższym do zniesienia niż problematyczne pozostałości, które zaprzątają nam głowy i wdzierają się w chwilę obecną.
Nawet jeśli nie padliśmy ofiarą powtarzającej się albo niebezpiecznej dla życia traumy, ukryte wspomnienia mogą stać się więzieniami, które ograniczają nasze życie.