Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Eliso, nie podoba mi się ten świat, nieczuły, durny, który wciąż nie wie, jak zapobiec cierpieniu, który powtarza te same błędy, dorzucając do nich nowe, jeszcze gorsze. Teraz odda świątynie, gdze kształcili się mędrcy tym, przed którymi za chwilę będziemy musieli się bronić. Nie podoba mi się ten nowy świat, postmodernistyczny, postkolonialny, postkretyński.

Ja wciąż bardzo kocham, Violeto, z każdą minutą, z każdym oddechem, nadal kocham. Kiedy przestanę kochać, to wtedy, właśnie wtedy, umrę.

Nawet moje łóżko to grób, zimny, samotny, z którego wymykam się tylko wtedy, gdy myślę o tobie.

Córeczko, niełatwo być kobietą. To prawda, że ten świat to świat mężczyzn, i nikt nie wie, ile lat musi jeszcze upłynąć, by to się zmieniło, ani czy w ogóle się kiedyś zmieni. (…) Ale ty jesteś malarką, tak, jesteś malarką. Musisz tylko uwierzyć w siebie, uwierzyć, że naprawdę chcesz nią być, a kiedy nabierzesz tej pewności, będziesz mogła walczyć o to albo o cokolwiek innego, o czym zamarzysz. Wiesz, co myślę? Myślę, że wszystkie kobiety są po trosze malarkami i że wyobrażamy sobie niebo, które chcemy namalować na jednym z tych płócien, które tu stoją, i kreska po kresce, z oddania, z cierpienia, z pracy, z marzeń, z rezygnacji, z radości i z miłości, przede wszystkim z miłości, intensywnej miłości, kreska po kresce, tworzymy je każdego dnia.