Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Daj mi żyć pełnią, póki żyję: niech posmakuję obfitych soków czerwonego mięsa i cierpkiego wina na mym podniebieniu, gorącego uścisku bielutkich ramion, szalonego uniesienia bitwy, kiedy ostrza płoną błękitem i spływają czerwienią, a będę zadowolony.(...)Żyję, promieniuję życiem, kocham, zabijam i jestem zadowolony

- Na Croma i wszystkie jego czarty! - przeklął. - Kiedy oceany zatopią świat, kobieta i tak znajdzie czas na zazdrość. Niech diabli wezmą ich próżność! Czy ja powiedziałem tej Stygijce, żeby się we mnie zakochała? W końcu była tylko człowiekiem!

(...) Na Croma, chociaż sporo czasu spędziłem wśród was, ludzi cywilizowanych, waszych zwyczajów zrozumieć wciąż nie potrafię. No więc ostatniej nocy w tawernie dowódca gwardii królewskiej chciał przemocą wziąć ukochaną młodego żołnierza, który, rzecz jasna, zaraz go zadźgał. Ale, zdaje się, że istnieje jakieś przeklęte prawo przeciwko zabijaniu gwardzistów, więc chłopak z dziewczyną umknęli. Rozeszła się wieść, że widziano mnie z nimi, więc dziś zaciągnęli mnie przed trybunał i jakiś sędzia pytał, gdzie przepadł chłopak. Odrzekłem, iż jako jest moim przyjacielem, to go nie wydam. Wtedy trybunał wpadł w szał, a sędzia gadał i gadał o obowiązkach wobec państwa i społeczeństwa oraz innych rzeczach, których nie rozumiałem, i nakazał mi mówić, dokąd czmychnął mój przyjaciel. Zdławiłem jednak swój gniew i zachowałem spokój, a sędzia darł się, że okazałem pogardę dla trybunału i powinno się mnie wtrącić do lochu, bym tam gnił, póki nie zdradzę swego przyjaciela. Wówczas, widząc, że wszyscy tam poszaleli, dobyłem miecza i rozłupałem czerep sędziemu.

Sprawicie ten okręt tak, jak jeszcze nigdy sprawiony nie był! A gdy zrobicie swoje, tańczcie i śpiewajcie, przeklęci! Do diabła z pustymi morzami! Obieramy kurs na wody, gdzie porty bogate, a statki kupców zapchane są łupami!