Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) literatura to coś najlepszego, co wymyślono dla obrony przed złym losem".

Przydzielanie etykietek to słabość, na którą nie ma rady.

Powieść to nie życie nam dane, lecz inne, ułożone z materiału dostarczonego przez to zwykłe; to egzystencja, bez której ta prawdziwa byłaby jeszcze bardzie nędzna i uboga.

Życie opisane w powieściach, zwłaszcza najlepszych, nigdy nie jest tym, które naprawdę było udziałem ich autorów, czytelników, miłośników; jest fikcją, którą autorzy wymyślili, wykreowali sztucznie [...]

Narrator to postać utworzona ze słów [...]

Oto największe oszustwo, jakiego dopuszczają się wielkie powieści: wmawiają nam one, że świat jest taki, jaki został w nich przedstawiony.

Fikcja to kłamstwo skrywające głęboką prawdę - życie, które nie zaistniało, którego ludzie danej epoki pragnęli doświadczyć, lecz nie doświadczyli, toteż nie pozostawało im nic innego, jak je wymyślić.

Każda powieść to kłamstwo udające prawdę [...]

Ten, kto to piękne i zaborcze powołanie przyjął za swoje, nie pisze, aby żyć, lecz żyje, aby pisać.

Żaden temat nie jest sam w sobie ani dobry, ani zły dla literatury.

Nie ma żadnego znaczenia czy styl jest poprawny czy niepoprawny; ważne, by był skuteczny, odpowiedni do celu, jakim jest nadanie opisywanej historii pozorów życia - prawdy.

Autor, który nie pisze o tym, co go w głębi duszy pobudza i zajmuje, lecz wybiera sprawy lub tematy na chłodno, w nadziei na ewentualny sukces, jest nieautentyczny i najprawdopodobniej będzie przez to również złym pisarzem (nawet gdyby osiągnął sukces; jak dobrze wiesz, listy bestsellerów pełne są nazwisk bardzo złych pisarzy). Wątpię, aby mógł zostać twórcą - czyli człowiekiem zdolnym przekształcić rzeczywistość - ten, kto nie jest wewnętrznie ożywiany i karmiony przez duchy (demony) czyniące nas, pisarzy, zasadniczymi krytykami i rekonstruktorami życia w wymyślanych przez nas opowieściach. Sądzę, że autor przyjmujący ów warunek - pisania o tym, co go prześladuje i pobudza, i tkwi w nim najgłębiej, czasem w sposób niezbadany złączone z jego życiem - pisze "lepiej", z większym przekonaniem i zaangażowaniem, i jest lepiej przygotowany do podjęcia pasjonującego zadania, jakim jest pisanie powieści.

[...] autor nie wybiera tematów; to one wybierają jego.

[...] w powieści temat nie przesądza o niczym, staje się bowiem dobry albo zły, atrakcyjny albo nudny tylko w zależności od tego, co uczyni z nim powieściopisarz, obracając go w rzeczywistość zorganizowanych w określonym porządku słów.

[...] zmiana sama w sobie o niczym nie przesądza ani nie wyrokuje, a jej ewentualny wpływ na siłę przekonywania zależy w każdym przypadku od sposobu, w jaki wykorzystuje ją narrator [...]

[...] nikt nikomu nie wytłumaczy, jak się tworzy dzieło - co najwyżej pomoże zdobyć umiejętność pisania i czytania. Reszty trzeba się nauczyć samemu, potykając się, upadając i wstając, bez wytchnienia.