Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziś tak bardzo chcę Cię pocałować,
że gryzę się we własny oddech.

Popełniam kolejną zbrodnię
- czekam na Ciebie.

Daj mi znak, kurwa. Jeden mały znak, znaczek. Może być nawet pocztowy. Pośliń mnie. Pocałuj. Przez te wszystkie piosenki w głowie mi się przewraca. Skrzypce mi się pojebały. Wybacz.

Upłynęła jedna filiżanka herbaty. Moje ramiona już za Tobą tęsknią.

Aktualnie przebywam w stanie bez duszy.
Opuściły mnie wszystkie małe i wielkie piekła.

wypij ze mną trochę wódki
będziemy uważać że wszystko jest dobrze
...

I przyszła jakaś dziwna tęsknota. Łajdaczka nieproszona. Za czymś, co jeszcze się nie zaczęło. Za smakiem, którego nie zdążyły poznać usta. Za dłonią, w której nie znalazła się dłoń. Za zapachem, który nie obiegał serca.

Bo wszystko zaczyna się w głowie. Bo w głowie się staje to, co najpiękniejsze i to, co niepojęte, to, czego chce się dotykać o każdym poranku i o każdej nocy. Miłość. Miłość w głowie się staje i pachnie tak nieprzytomnie, że odurza serce, narkotyzuje usta, nie pozwala myśleć, nie pozwala oddalić się do rzeczywistości. Miłość. Miłość bywa rozkoszna, szalona i próżna, czasem bywa kosmiczna, często wytęskniona. To przez miłość idzie oszaleć, kiedy oszaleć się wcale nie chce, kiedy strach paraliżuje powieki i dłonie. To miłość nas uskrzydla, wynosi na wyżyny, każe nam lecieć i zmysłowo obejmować przestrzenie.
To przez miłość często gryziemy z bólu poduszki. Zawiązujemy ręce na supeł. Zasypiamy z podrapanym sercem.

Najbardziej bolą szanse ,których nie wykorzystaliśmy.Marzenia które rozbiły się o beton.Najbardziej bolą ludzie, których mijamy, którzy wiecznie wszędzie się śpieszą.Najbardziej żałujemy tego,czego nie mieliśmy odwagi zrobić, a co pulsowało w naszych sercach.

Kiedyś chciałam, aby każdy mnie lubił. Dziś wiem, że do lubienia nie zmusi się nikogo. Kiedyś chciałam, aby ludzie dobrze o mnie myśleli. Dziś wystarczy mi garstka zaufanych przyjaciół. Kiedyś uważałam, że wszyscy są idealni, a ja mam problem z dopasowaniem. Dziś wiem, że nie ma ideałów i czuję, że nie chcę na siłę dopasowywać się do nikogo. Kiedyś zastanawiałam się, jak się zachowywać, aby zaakceptowali mnie inni. Dziś jestem sobą i zachowuję się tak, jak uważam za stosowne. Niczego nie wymuszam. Nie ze wszystkim się zgadzam. Kiedyś poddawałam się od razu. Dziś nie tracę nadziei, bo nie wszystko stracone. Kiedyś zależało mi na opinii innych, dziś mam swoje zdanie i własne opinie. Kiedyś nie wierzyłam w swoje możliwości. Dzisiaj możliwości uwierzyły we mnie.

W każdym z nas jest piękno, Kassy! Każdy z nas ma jakieś blizny i rany. Każdy nosi w sobie kamienie i wodę. Łzy, które upuszcza na policzki. I każdy z nas musi znaleźć siłę, aby nie zwariować, aby żyć, cieszyć się drobiazgami, bo tyle jest piękna wokół i nie można tego piękna zmarnować.

A może to przeze mnie nie możesz spać każdej nocy? A może Cię uwieram w powieki, zawadzam o poduszkę, łaskoczę?
A może odległość to jedno, a czas to drugie, bo w snach mogę być zawsze tak blisko?
A może snem Cię rozbieram? Jak nikt nigdy. Całuję. Żeby rozbudzić na sekundę wszystkie Twoje ukryte pragnienia.

Moje niebo jest tam, gdzie leżą Twoje dłonie.

kiedy jesteś
moje oczy widzą jutro

kiedy cię nie ma
gaśnie wczoraj

...

- Jak się całuje bezlitośnie?
- Tak, że nie ma świata. Są tylko usta, języki i wszystko może się walić na łeb, a Ty i tak nie czujesz ziemi, ani deszczu, ani drzew.
Jest tylko bezlitosne przyciąganie, przyciskanie ust do ust.
Tak się całuje bezlitośnie, przy ścianie, z rękami pod koszulą - do utraty zmysłów. Do utraty słów. Teraz rozumiesz?

Wsparcie to blask spojrzenia, ciepło dłoni, która gładzi włosy, splata je w warkocze albo bawi się nimi jak wiatr. Wsparcie to ciepła herbata i plasterek cytryny na gorączkę, nadzieja na niebieskie jutro. Wsparcie to most, który ciągnie się od ramion do serca".

Nieważne, którą drogą - przyjdź do mnie. Bo przecież musisz tutaj być. Tak naprawdę.

Blizny są, aby przypominać nam o tym, jak bardzo jesteśmy silni. Bo poradziliśmy sobie z przeszłością, z tym, co bolało. Z raną.

Na drugim końcu świata będzie inaczej. Piszę dziś list do Ciebie farbą olejną. Białą. Myślą. Zawsze, kiedy patrzę w niebo, widzę Twoje życie. Uzupełniam je sobie o kolejne okna, zdarzenia. Wymyślam. Elektryzują mi się włosy w lustrze. Patrzę i chłonę pieprzoną paranoję. Zmyślam Twój świat. Udaję, że Cię dalej znam, że wiem, o której godzinie modlisz się do kawy, jak mocno ją parzysz w usta, kiedy za mną tęsknisz.

Czy jest sens czekać, aż coś się zmieni? Lepiej przecież ruszyć, zrobić ten pierwszy krok. Nie nóg, lecz serca.

bo sama tęsknota jest piekłem
tym które pomiędzy nami
...

Ludzie kłamią. Za plecami. w plecy wbijają skargi i żale. Brudne słowa i grzechy. Oczerniają nasze ubrania i płaszcze. Nasze ciała i dusze. Potrafią przeklinać i bluźnić, nasrać na głowę, odepchnąć. Ale są też tacy, bez których ziemia byłaby pusta i głucha. Oni przychodzą z pomocą, z ciepłym słowem w herbacie, z szeptem ust. Bandażują rany, patrzą pięknie i głęboko w oczy, drżą przy sercu.

Gdybanie, wymyślanie - to tortury serca. Sami je sobie fundujemy. Torturujemy się bardzo. Jesteśmy masochistami snów i urojeń.

cały czas biję się o ciebie z myślami
cały czas się boję
taka wojna może trwać wiecznie.

Ludzie się zmieniają. Są różne stacje i różne perony. Każdy ma swój pociąg. Wie, w którym momencie skręcić, w którym się zatrzymać i kiedy jechać dalej. Tak, każdy ma swój pociąg. Troszczy się o jego ładunek. Emocjonalny. Przytula wagony albo odpina na kolejnej stacji. Wybiera inne. Drugie, trzecie, piąte.

Jeśli podlewasz w sobie ogród, to doczekasz się najpiękniejszych kwiatów. Przyjdzie dzień, że wyrosną i przyniosą potęgę wiary, miłości i nadziei. Jeśli opiekujesz się sercem, to masz w sobie dobroć. Jeśli pielęgnujesz w sobie stratę, to strata ta z każdym dniem będzie wydawała się coraz większa. Jeśli pielęgnujesz złość, to urośnie w tobie złość. Każdy dzień będziesz podlewać chęcią zemsty.

Zła godzina dopada nas przecież bez zapowiedzi. Nie puka do drzwi ani tym bardziej do głowy. Po prostu się staje. I nie jesteśmy w stanie nawet o pół milimetra przestawić pieprzonego zegara. To przeznaczenie, Bóg, los? Nie wiem. Każdy ma swoje złe godziny, miejsca, które źle wybrał, ludzi, których rozkochał w sobie i takich, którzy poszarpali mu serce. Każdy ma złe wspomnienia i zło na rękach. Każdy ma swoje siedem grzechów.

Podobno jest w nas tyle samo dobra, co zła. Tyle samo kłamstwa, co i prawdy. I tylko od nas zależy, którą drogę będziemy w sobie pielęgnować.

Bez różnicy teraz, w którą stronę skłamiesz.