Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisał też dwa oratoria, które są w istocie dwoma potężnymi hymnami narodowymi: Occasional Oratorio, gdzie wzywa Anglików do walki przeciw inwazji, i Juda Machabeusz (...) - hymn zwycięstwa napisany po zgnieceniu rebeliantów w Culloden i dla uczczenia powrotu zwycięzcy, okrutnego księcia Cumberlanda, któremu poemat jest dedykowany. Te dwa oratoria patriotyczne, w których serce Haendla bije unisono z sercem Anglii i z których Juda pozostał do naszych dni dziełem popularnym dzięki swemu szerokiemu stylowi i tchnieniu, jakie go ożywia - uczyniły dla fortuny Haendla więcej niż inne jego dzieła. Po trzydziestu pięciu latach zaciekłych walk osiągnął wreszcie zwycięstwo na zawsze. Stał się, siłą rzeczy, narodowym muzykiem Anglii.

Schumann pisał do Pohla w 1855 r., że Izrael jest jego "ideałem dzieła chóralnego" i chcąc napisać Lutra tak definiował tę muzykę, której ideał widział zrealizowany przez Haendla: "Popularne oratorium, zrozumiałe dla chłopów i mieszczan... Dzieło o inspiracji prostej, którego efekt zależałby jedynie od melodii i rytmu, bez sztuczności kontrapunktycznej". Liszt w związku z psalmem Zadock the Priest (Zadoch kapłan) wpadł w zachwyt nad "geniuszem Haendla wielkim jak świat" i słusznie dostrzegał w autorze Allegra i Izraela prekursora muzyki opisowej.

Muzykę pisał z tak namiętną porywczością, z takim nawałem pomysłów, że jego myśl bezustannie wyprzedzała rękę i musiał notować ją za pomocą skrótów.