-
Artykuły
17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułów
1 -
Artykuły
Ekranizacja Chmielarza nadchodzi, a Netflix kończy „Wiedźmina” i pokazuje „Sto lat samotności”
3 -
Artykuły
Czy książki mają nad nami władzę? Wywiad z Emmą Smith, autorką książki „Przenośna magia“
1 -
Artykuły
Światowy Dzień Książki świętuj... z książką! Sprawdź, jakie promocje na ciebie czekają!
4
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
W nocy miał sen. Stał na placu, gdzie znajdował się pomnik Wielkiego Kozaka. Spiżowy jeździec porywał rumaka do lotnego skoku, jak gdyby zamierzał przesadzić spienione fale Dniepru i pędzić cwałem po szerokim stepie. Z góry zamachnął się olbrzymią buławą, miażdżąc niewidzialnego wroga. Wadim okrążył cokół, przypominający granitową skałę. Wlepił wzrok w twarz bożyszcza. Zaczął bluźnić przeciwko hetmanowi:
– I gdzie jest teraz twoja Ukraina i wiara prawosławna? Sprzymierzyłeś się z carem i zaprzedałeś nasz kraj! Miedziany bałwanie. Skazałeś nas na rzezie i wojny, skazałeś nas na Sybir i Gułag.
I nagle pomnik ożył.
– Ja tebe porodyw, ja tebe i wbju – powiedział głosem podobnym go grzmotu, a z dzwonnic kijowskich cerkwi zerwały się gołębie. Spod spiżowej maski zaczęły przebijać się rysy jego prawdziwej twarzy – skośne oczy, krzaczaste brwi i śniady kolor – cechy tatarskiej rasy. Tak, to był ojciec Wadima! Spod kopyt konia wyśliznęła się żmija, podobna do kobiety.
– Zdrajca, zdrajca! – zasyczała. Wadim uciekał na Kreszczatik, a spiżowy kozak gonił go potrząsając buławą. Podkowy konia dźwięczały jak stal uderzając o bruk, a bicie rozszalałych dzwonów także ścigało Wadima. Wbiegł do metra. Wrzucił żeton, przekroczył bramkę. Ale zamiast marmurów stacji „Majdan Niepodległości” zobaczył zmurszałe ściany wąskich katakumb Ławry Pieczerskiej. Z sarkofagów podnosiły się kościotrupy i ciągnęły go za ubranie. Wreszcie wskoczył do jaskrawo oświetlonego wagonu metra, który zaczął pędzić jak oszalały. Rozejrzał się dookoła. Pasażerowie zastygli w nieruchomych pozach jak woskowe figury. Byli martwi. Wreszcie Obołoń. Wadim wysiadł i zaczerpnął świeżego powietrza. Ale tuż ponad blokami zobaczył głowę spiżowego kozaka, tonącą w chmurach. Wadim uciekał po Prospekcie Obołońskim, a tamten ścigał go przewracając domy jak kartonowe pudełka. Znajdował się już poza miastem. Pędził co tchu w kierunku Wyszgorodu, ale kozak ani na krok go nie odstępował.
Dodaj do ulubionych 
Popularne tagi cytatów
Inne cytaty z tagiem miłość
Nienawiść jest dobra: gorąca, solidna, pewna. Nienawiść to nie to co miłość, nie można w nią wątpić. Nigdy. Nie znam nic pewniejszego niż nienawiść. To jedyne uczucie, na którym człowiek się nie zawiedzie.
Pięknie jest kochać, byleby nie ginąć z owej miłości.
Nie żałuj niczego, droga łasiczko! Pamiętaj, że czyśmy się kochali, czy nie, to teraz rzecz bez znaczenia. Minęło, przeszło... a to, co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr.
Inne cytaty z tagiem ludzie
KIM JESTEŚ kim jesteś ty który mój spokój zakłócasz mówisz do mnie dotykiem dłoni mrugnięciem powiek drżeniem ust i melodią niewypowiedzianych słów kim jesteś ty który słuchasz szeptów aniołów odkrywasz pledem mocnego objęcia kolekcjonujesz moje myśli postrzępione i nie pozwalasz odejść – trzymając przy sobie kim jesteś – człowiekiem czy Bogiem?
... Powiedziałaś, że po czterdziestce ludzie zaczynają mieć na twarzy charakter...
Ludzie noszący tajemnicę mogą czasem, nieświadomie, powiedzieć coś, czego nie zamierzali.
Inne cytaty z tagiem pieniądze
Pieniądze wcale nie są najważniejsze, ale pod warunkiem, że się je ma.
Sprawdzili zaplecze, szafki i szuflady. Wszędzie leżały pieniądze. Banknoty i monety, bezużyteczne śmieci. To dla nich ludzie kiedyś zabijali się nawzajem. To dla nich poświęcali wszystko, co mieli najlepszego. A teraz leżą niepotrzebne na ulicy. Dosłownie wszędzie. Żeby chociaż nadawały się do palenia.
Pieniądze dają ludziom przestrzeń na miłość i nadzieję. Brak pieniędzy całkowicie wypełnia ich myśli i nie zostawia miejsca na nic innego.