Tak naprawdę jest to bardziej zbiór krótkich reportaży o ludziach, którzy pracują w Nowym Jorku. Zupełnie różnych pod każdym względem – swojej narodowości, czy wykonywanej pracy. A co najważniejsze takich, którymi na co dzień rzadko który Nowojorczyk zawraca sobie głowę, gdy przechodzi ulicami miasta. W tym dość krótkim zbiorze znajdą się historie osób, które muszą wspinać się na Empire State Building, żeby wymienić żarówkę, czy chociaż o osobie zamieszkującą latarnię morską.

A wszystko to okraszone dość dowcipnym i lekko złośliwym charakterem LeDuffa. Autor nigdy nie był łaskawy dla swojej ojczyzny. Jawił się raczej jako osoba, która zrywa brudne już opatrunki z wielkich haseł, ukazując tym samym, że z wielkiego amerykańskiego snu tak naprawdę już nic nie zostało. Dzięki stylowi pisania, czytelnik może odnieść wrażenie, że tak naprawdę siedzi gdzieś w Nowym Jorku w zatęchłym barze i jednym uchem podsłuchuje historie opowiadane sobie dwie ławki dalej. LeDuff oddaje w swojej książce głos tym, którzy wcześniej głośno nie mówili, a nawet jeśli chcieli, to nikt nie był zainteresowany tym, co mają do powiedzenia.

Jednak nie jest to najlepsza książka LeDuffa. „Praca i inne grzechy” jest króciutka, a opisane w niej historie z czasem zaczynają się mieszać. Nie polecam czytać jej naraz mimo małej objętości, bo może okazać się, że już po kilku tygodniach po lekturze w głowie nie zostanie nic więcej oprócz samego faktu przewrócenia ostatniej strony. Sam autor usunął się w cień, zostawiając główną scenę swoim postaciom. I może właśnie brak tego zarozumiałego, złośliwego i brutalnie bezpośredniego dziennikarza ubódł mnie najbardziej. Bo choć czasami wyłazi w tekście nie do końca tam, gdzie powinien, to trochę taki jest już jego urok. Jest to reportaż, który idealnie sprawdzi się dla stawiających pierwsze kroki w tym gatunku, natomiast doświadczonych wyjadaczy może troszeczkę rozczarować.

Kinga Kolenda