Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To bardzo osobista dla mnie książka, dlatego ciężko mi ją oceniać. Towarzyszy mi i mojej rodzinie od zawsze, napisał ją mój Wuj ocalały z obozu w Dachau. Przez wiele długich lat nie mogłam przemóc się, aby po nią sięgnąć wiedząc, że i tak przeczytam ją wielokrotnie. Czułam presję - przeczytała ją cała moja rodzina, bliska i dalsza. Podobnie miałam z lekturami, czułam przymus i dlatego wszystkie przeczytałam z ogromnym zainteresowaniem wiele lat po szkole. Wracając do książki, Wuj w możliwie przystępny i delikatny sposób opisuje codzienność więźnia obozu koncentracyjnego, tortury, relacje między ludźmi, katów. To najbardziej brutalne jest w domyśle, niedopowiedziane, oczywiste. Dzięki temu może przeczytać ją każdy, włącznie z wrażliwym nastolatkiem. Dowiedziałam się skąd w mojej rodzinie powiedzenie "kolery karakony". Jest to bardzo dobra, bolesna literatura faktu. Polecam!