Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Choć wcale tego nie planowałem mogę śmiało powiedzieć, że poznałem Leona Hendrixa. Taką szansę będą mieli też wszyscy potencjalni czytelnicy książki zatytułowanej w polskim przekładzie „Jimi Hendrix. Oczami Brata”, która ukazała się na rynku nakładem krakowskiego wydawnictwa SQN. Muszę też powiedzieć, że wcale nie planowałem tego iż nie polubię Leona Hendrixa. Młodszy brat ikony muzyki rockowej – legendarnego gitarzysty, wokalisty, kompozytora i autora tekstów Jimiego Hendrixa – jest postacią pokraczną, która po przekroczeniu sześćdziesiątego roku życia zdecydowała się upublicznić swoje wspomnienia na temat rodziny Hendrixów. Główne wątki książki dotyczą patologicznego dzieciństwa dwóch braci z Seattle, Jimiego i Leona, następnie zaś ich dorastania i rodzenia się błyskotliwej kariery starszego brata. To także solidny zestaw gorzkich refleksji Leona na temat funkcjonowania biznesu muzycznego, a zarazem trwającego do dziś żeru sępów nad prochami Jimiego. Daje się jednak zauważyć, że książka pt. „Jimi Hendrix. Oczami Brata” nie wpisuje się w żadnej mierze w nurt odcinania kuponów od spuścizny po legendarnym muzyku. To pozycja, która uzupełnia masowe wyobrażenie o Jimim Hendrixie. Pozwala spojrzeć na niego jako na człowieka, a nie tylko jako produkt na koszulkę. Liczne wątki, które Leon przytoczył w tej książce na temat starszego brata zamroziły mi krew w żyłach. To wgryzające się do kości wspomnienie totalnej patologii w jakiej znajdowała się rodzina Hendrixów w latach powojennych. Jimi i Leon jawią się tu jako małe, brudne dzieci z ubogiej par excellence murzyńskiej rodziny skłonnej do pijaństwa, całonocnych imprez, opróżnionych lodówek, awantur, brudu i smrodu. W takich domach, jakie tworzyła rodzina Hendrixów, zaiste kształtowały się niesprawiedliwe stereotypy rasowe, którym w okresie dzieciństwa Jimiego ubodzy czarnoskórzy obywatele amerykańscy zupełnie się nie opierali. Przynajmniej ci z Seattle. Mierząc się z kolejnymi stronami wspomnień Leona czułem się źle czytając o codziennym żałosnym menu młodych Hendrixów, ich nurkowaniu w śmieciach czy okradaniu dużych sieci sklepowych, aby zaspokoić odgłosy wydobywające się z małych brzuszków. Te smutne opisy dały mi też fragmentami nadzieję. Rower Schwinn otrzymany przez Jimmiego od na ogół pijanego ojca wygenerował u przyszłej legendy gitary takie pokłady szczęścia, które udzieliły się także mnie. Trafią też pewnie do pozostałych czytelników ustawionych niczym wskazówki zegara we współczesnym konsumpcyjnym świecie. Pełna recenzja na: http://moznaprzeczytac.pl/jimi-hendrix-oczami-brata-leon-hendrix-adam-mitchell/