Katarzyna Herda

"Żywe sreberko", na które wpadają nieruchomo stojące przedmioty i które potrafi znaleźć kant w okrągłym stole. Rodzic takiego rozbłysku słonecznego potrzebuję szybkich i skutecznych rozwiązań. Czasu ma niewiele i dlatego chętniej sięgnie po treściwy poradnik. Niepoprawny, nieobecny marzyciel może cieszyć się chwilowym spokojem, póki nie zorientuje się, że istnieje też inna postać ADHD, przez którą m.in nie ma poczucia czasu i nie może się skupić. Podziwiam warsztat autorki, która jest pedagogiem z wieloletnią praktyką i doktorantem. Przekopała sterty książek i artykułów, które umiejętnie cytuje. Boś bibliografia dla chcących zgłębiać temat. Książka krótka, treściwa i ciekawa. Informację wypunktowane. Napisana z życzliwą wyrozumiałością dla dzieci z ADHD. Przytacza piękne określenia: Dzieci Światła, dzieci Nowych Czasów, dzieci Indygo, Indygos. Niektóre zagadnienia są zasygnalizowane. Jednak warto przeczytać. Ważny jest rozdział ze wskazówkami dla rodziców. Lektura książki pozwala zważyć czy ADHD to dar czy przekleństwo, "są błogosławieństwem, którego jeszcze nie potrafimy docenić". "Dzieci Indygo przez otoczenie postrzegane są jako rozrabiacy lub samotnicy, a to odpowiada dwum typom ADHD, tj. z nadpobudliwością i bez nadpobudliwości psychoruchowej. Rozrabiacy - "wszędzie ich pełno, niegrzeczni, oporni, złośliwi" - tak mówi otoczenie, a samotnicy to ciche, spokojne, niepozorne dzieci, które na lekcjach są obecne, lecz tylko ciałem a nie duchem."