Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Państwa i cesarstwa Księżyca" (tak polski, nieco mylący tytuł) to właściwe nieukończony dwuksiąg, wydany już po śmierci Cyrano w latach 1656 i 1663. W pierwszej z nich jesteśmy świadkami podróży na Księżyc, w drugiej śledzimy losy głównego bohatera na... Słońcu. To jedno z najbardziej znanych dzieł tego dzielnego i drażliwego muszkietera. Mimo upływu czasu, zachowało ono zdumiewajacą lekkość stylu i świeżość pomysłów. Pomiędzy obydwiemia częściami istnieją jednak pewne różnice: "Państwa Księżyca" tryskają wręcz pomysłami i satyrycznym spojrzeniem na ludzkość. Cyrano nie uniknął tutaj jednak pewnych dłużyzn. W "Cesarstwach Słońca" widac wyraźnie rozwój stylu i sposobu argumentowania. Tekst ten nie zawiera jednakże już tylu elementów humorystycznych. Mimo, że Savinien Cyrano pisał obydwie książki jako traktaty filozoficzne, można je również zaliczyć do literatury fantastycznej. Jako przykład, jak autor żongluje zabobonami i prawdziwą wiedzą techniczną, niech posłuży sposób, w jaki podróżnik dostaje się na Księżyc: Za pomocą rusztowania, do którego przyczepione są rakiety na proch czarny (protoplasta samolotu rakietowego) wznosi on się tak wysoko nad Ziemię, że jego uprzednio wysmarowane szpikiem kostnym ciało zostaje silnie przyciągnięte przez Księżyc. Bo, jak przecież powszechnie wiadomo, nasz satelita przyciągają szpik kostny. Książkę mogę polecić fanom wczesnej fantastyki oraz szukającym starszych tekstów satyrycznych.