Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę Jose Bianco czytałem juz ze dwa razy i za każdym razem podobała mi się tak samo jakbym czytałam dopiero pierwszy raz. Zwróciłem uwagę na nią ze względu na opis, który wydawał mi się arcyciekawy, ale również wkład w sięgnięcie po nią miała wzmianka o dodaniu fantastyki. Poprzednim razem książka pozostawiła po sobie bardzo pozytywne wrażenia i dlatego chętnie wróciłem ponownie żdeby przeczytać. Zawartość książki to dwa krótkie utwory. Szczury W tym utworze narratorem jest chłopiec, który przybliża koleje losu rodzinny i innych postaci jakie tutaj możemy spotkać. Poznajemy pomału historie poszczególnych osób występujących w opowieści, ale też cofamy się w przeszłość, aby poznać skrywane dawniejsze tajemnice. Świat stworzony przez Autora na potrzeby historii zostaje przefiltrowany i ukazany oczami przez pryzmat czternastoletniego chłopca. Początek to zwyczajne wprowadzenie do samej opowieści, gdzie zostaje nam przybliżone właśnie relacje poszczególnych członków rodzinny i ich dylematów. Nasz bohater to drobiazgowy obserwator wszystkiego, co się dzieje wokół niego, ale nie tylko to jest siłą historii. Autor postarał nam przybliżyć jego postać i postępowanie. Zaczyna się dość niewinnie i wydarzenia toczą się pomału, aby później nabrać żwawszego tempa przy końcówce. Niesamowicie wypada sama opowieść, która pomimo tak małej objetości wciąga czytelnika i trzyma w napięciu. Nie mogłem się oderwać, gdy tylko minął początek i akcja ruszyła do przodu. Nawet przy przybliżaniu poszczególnych osób nie wieje nudą, a zresztą w Szczurach nie znajdziemy jakis nudnych opisów czy dłuzyzn uniemożliwiających czerpanie przyjemności z lektury. Pierwsza część nowelki przybliża dylematy, kłótnie i relacje poszczególnych osób, ale wszystko zostało ukazane z perspektywy głównego bohatera. Czasami sielskie oblicze takiego obrazu zakłócają dramatyczne wydarzenia. Póżniej Autor przyspiesza nieco akcję aż do finału, który jest zaskakujący i muszę przyznać, że takiego obratu sprawy nie można było przewidzieć. Bohaterowie występujący tutaj są nakreśleni bardzo dobrze ze względu, że poznajemy ich historie oraz skrywane tajemnice. Autor poświęcił miejsce na przybliżeniu losów poszczególnych osób trochę miejsca przez to wypadają znacznie lepiej niż oczekiwałem. W większości są to sprawiajace sympatyczne postacie, które można polubić. Nowelka bardzo dobra z intrygującą fabułą od samego początku, która sprawiła, że wsiaknąłem w opowiadaną historie. Przyobleka się w cienie Druga opowieść dotyczy głównego bohatera, który jest pretekstem do obserwacji jego poszczególnych losów. Także tutaj poznajemy dzieje poszczególnych postaci i wydarzeń, które miały miejsce. Koleje losu nie są łaskawe dla bohatera będącego chłopcem w czasie opowiadania. Widzimy dlaczego tak się stało i co było przyczyną. Opowiadanie przypadło mi do gustu. Historia chłopca uwikłanego w swego rodzaju dramat intryguje od samego poczatku. Autor znakomicie prowadzi opowieść jak poprzednio i czytelnik może zainteresować się samymi bohaterami, jak również losami chłopca. Historia przykuła moją uwagę i niesamowicie mnie wciągnęła jak rzecz się miała w Szczurach. Może jest krótsza, ale Autor zawarł w niej wiele elementów intrygujących. Bohaterowie nie są jednowymiarowi, lecz posiadają głębię i dlatego przejść obojętnie koło nich nie można. Samo zakończenie spodobało mi się, bo pasuje do historii zaprezentowanej przez Autora. Książka posiada wszystkie cechy powieści obyczajowej w najlepszym tego znaczeniu. Zarysowując daną opowieść Autor stara się stworzyć utwór wzbudzający zainteresowanie ze strony czytelnika, co mu się udaje znakomicie. Tworzy podwaliny konstrukcji fabuły i przybliża koleje losów poszczególnych postaci, ale również próbuje zaskoczyć czymś czytelnika. Czasami wplata elementy dramatu lub nawet jak w przypadku Szczurów romansu nie będącym jednak pierwszoplanowym wątkiem. Jednak w opisie znajdziemy wzmiankę o dodaniu elementów fantastycznych do samych utworów. Nie jest to fantastyka, jaką znamy, bo to bardziej subtelna jej odmiana wkraczająca czasami w normalny świat, który staje się dziwny. W Szczurach pojawia się za sprawą głównego bohatera i jego postrzeganiu otoczenia. Początkowo może tego nie odczuwamy, ale później, jakby zacierała się granica pomiędzy rzeczywistością, a tym, co nierzeczywistyczne. Szaleństwem i poznaniem prawdy przez bohatera. Podobna rzecz ma się z opowiadaniem Przyobleka się w cienie, gdzie jesteśmy świadkami zatarcia się pewnej granicy pomiędzy światem normalnym, a nierzeczywistycznym. Wszystkie elementy zostały wkomponowane w obu przypadkach znakomicie i nie mogę się przyczepić do czegoś. Akcję nowelek poprowadzono niespieszno, ale też nie opieszale. Przy zblizającym się końcu opowieści zawsze trochę bardziej akcja przyspieszała. Pod względem językowym zostały napisane świetnie i przystępnie niż sądziłem. Nie ma takiego gęstego klimatu, ciężkiego jak nieraz spotkałem w tego typu literaturze iberoamerykańskiej, co dla mnie w tym przypadku jest atutem. Same historie będę zawsze miło wspominał, bo wracając po raz kolejny byłem ciekawy jak wypadnie, ale pozytywne wrażenia pozostały nadal, więc o czymś to świadczy. Książka nieduża zawierająca w sobie dwie opowieści przykuwające uwagę, trzymające w napięciu, którą można przeczytać bardzo szybko. Nie żałuje powtórnego przeczytania, bo jestem zadowolony z lektury i miło spędziłem przy niej czas. Wrócę na pewne kiedyś do niej, aby ponownie zagłębić się w fantastyczną historie. Warto przeznaczyć czas na przeczytanie książki Jose Bianco, która ma do zaoferowania czytelnikowi masę niezwykłych wrażeń. Dla miłosników powieści obyczajowej i nie tylko, bo kazdy powinien tutaj coś znaleźć dla siebie. Gorąco polecam.