Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedenaście opowiadań od ośmiu autorów, gdzie na fabułę spadają płatki śniegu. Zimne powietrze szczypie nosy bohaterów, a mróz tworzy obrazy na oknach. Groza w „Duchy nocy wigilijnej“ skrzypi niczym podeszwy butów, gdy ujemne temperatury zamieniają świat w białą krainę. Czasami ogrzewa serce niczym żar z kominka, a innym razem mrozi je z równą łatwością, jak robi to nocny ziąb. Tworzy to lekturę klimatyczną, która potrafi przypomnieć czym jest prawdziwa zima, nawet jeśli pogoda za oknem pragnie obraz ten wymazać z naszej pamięci. Z siedmioma nazwiskami spotkałam się pierwszy raz. Ósmy autor natomiast był mi znany i zaskoczył mnie swoją obecnością, a przynajmniej jej formą, jako że dla mnie „Zaginiony stradivarius“ Falknera stanowi powieść, w żadnym razie opowiadanie. Zajmuje jedną trzecią zbioru i należy do jednego z lepszych tekstów. Miano najlepszego podarowałam jednak Capesowi i jego „Pląs po podłodze“, czyli opowieści wprost z nietuzinkowego więzienia, gdzie intensywne uczucia znalazły kumulację w czynach, a one pozostawiły ślad. Cała reszta była... przeciętna. Nie zła, ale mało atrakcyjna. Przyjemna, ale nie zapadająca w pamięć. Choć! Personę Catherine Ann Crowe, jedynej autorki, zapamiętam na długo. W końcu kobieta zaczynała od literatury dla dzieci, by stopniowo ulec mistycyzmowi do tego stopnia, że „zo­sta­ła zna­le­zio­na w nocy naga, prze­ko­na­na, że duchy uczy­ni­ły ją nie­wi­dzial­ną“. Tyle że zapamiętam ciekawostkę biograficzną, nie jej teksty, choć napisała je zgrabnym językiem, ale postawiła na zbyt nieoryginalne pomysłu. Natomiast Cowper swoją miłość do żeglowania wyraził w grozie na nawiedzonym statku, Burrage postawił na kobiece duchy w bieli, a Barszczewski połączył folklor z chrześcijaństwem. Bestużew stworzył historię romantyczno-diabelską, a Jerome dodał do grozy humor. Było więc różnorodnie, tego zbiorowi nie można odmówić. „Duchu nocy wigilijnej“ niekoniecznie przypadł mi do gustu. Opowiadania czytało się przyjemnie, ale jako całość wypadły przeciętnie i nie zapadły w pamięć. Jedynie Capes wzbudził moją faktyczną ciekawość. Większym minusem jednak jest to, że nie każde działo się zimą. Po co tworzyć TAKI zbiór, skoro wkłada się do niego teksty, jakie nie trzymają się tematu? przekł. Mira Czarnecka, Jerzy Łoziński, Janusz Ochab, Ewa Skórska, Tomasz Bieroń Egzemplarz z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.