Robert Faulcon

Czytanie okropnych gniotów czasem sprawia czytelnikowi jakąś masochistyczną radość. Chyba największą, jak już się takie dziełko doczyta i odłoży na półkę :) Ja również niekiedy funduję sobie tego typu drobne torturki. Coś tam G. N. Smitha w ręku miałam, jakieś „Ślimaki” połknęłam. I żyję. I mam się dobrze. Po lekturze „Widma” co do powyższych obudziły się we mnie pewne wątpliwości. Ten twór masakruje czytelnika jak Krowin lewaków. Niszczy nasz umysł fabułą, postaciami, językiem, stylem, dialogami. Nie ma dosłownie niczego, co mogłabym o tym czymś dobrego powiedzieć :( Nawet skończenie powieści, i odłoż... przepraszam... wyrzucenie do kosza na śmieci nie przyniosło ulgi. Pozostał niesmak po stracie kilku ładnych godzin na przebrnięcie się przez ten bełkot. Pech ceche że ja zawsze, ALE TO ZAWSZE doczytuje do końca to, co wzięłam do ręki. Taką mam twardą zasadę. Powieść Falcona to chyba jedyny przypadek w mojej czytelniczej karierze, gdy zastanawiałam się, czy tej zasady jakoś nie zrewidować. Inni czytelnicy zżymają się na brak korekty, tragiczne tłumaczenie, albo podejrzewają, że redaktor w trakcie pracy nad „Widmem” spał, lub był tęgo pijany. A ja się zastanawiam, czy faktycznie dobry tłumacz, uważny korektor i ogarnięty redaktor coś mógłby tu uratować. TO JEST TOKSYCZNE!!!!!! PRZED UŻYCIEM SPALIĆ!!!