Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam pewien problem z tą książką, bo o ile sama tematyka jest ciekawa, interesująca i jakby idealnie dopasowana do tego co lubię, to już wykonanie, sposób podania już nie do końca. Historia, sposób jej podania, przedstawienia, nawet niektóre dialogi, otoczenie wydały mi się zbyt idealne. Jakby ktoś chciał, aby wszystko było na 100 %. Na 100 %, które mnie przynajmniej mało kojarzy się z realnym życiem. Wszyscy byli tak bardzo na miejscu, że niekiedy chciałam, aby ktoś, gdzieś popełnił błąd. Błędy były, a i owszem, w przeszłości. Są wspominane, rzucają nieco cienia na bohaterów, sprawiają, że stają się oni bardziej realni. I dobrze. Sama historia opowiadająca o ludziach, o ludziach z pewnego miasteczka, o działalności skierowanej ku innym ludziom jest bardzo ciepła. To jedna z tych opowieści po lekturze której, czytelnik zastanawia się czy aby przypadkiem nie chciałby mieszkać w takim miejscu, wśród takich ludzi, wśród wszechobecnej i wszechogarniającej życzliwości, miłości, ciepła i dobra. I tak, jest coś bardzo urokliwego w takich historiach. Jest i w tej. Starsza Pani, która po wielu latach rozumie swoje błędy. Bohaterowie, którzy uczą się przebaczyć samym sobie. Młodzi ludzie, którzy na moment zbaczają ze ścieżki życia, by po chwili, również dzięki pomocnej dłoni starszych, na nią wrócić. Cała historia zmierza do bardzo dobrego, bardzo właściwego, bardzo pozytywnego końca. A ja chyba jestem zbyt duża realistką i być może właśnie zabrakło mi w tej historii odrobiny dziegciu, który przywiązałby ją do ziemi, a nie pozwoli na unoszenie się nad ziemią. Ale i tak, niezależnie od moich obiekcyjek (bo to nawet nie obiekcje) warto przeczytać Przystań nadziei. Wydaje mi się, że każdemu dobrze zrobi taki zastrzyk dobrej nadziei i pozytywnego myślenia. Polecam, choć z uwagą, że być może nie każdy gotowy jest na tak idealny świat i tak idealnych ludzi jakich przedstawiła nam autorka.