Lech Abłażej

Przeczytałam tę książkę dawno, dawno temu, jeszcze w czasach przedszkolnych, ledwie nauczywszy się czytać. Ogromne wrażenie zrobiła na mnie baśń o królewnie bez twarzy, na zawsze też zapadła mi w pamięć historia królewny-kotki. Pozostałe teksty się zatarły, ale te dwa - wraz z towarzyszącymi im ilustracjami autora - trwały. Wiele lat później, przy okazji swoich zainteresowań naukowych, odkryłam tę książkę po raz drugi i doszłam do zaskakującego wniosku, że Abłażej musiał się inspirować baśniami d'Aulnoy, i to tymi, które w momencie, gdy jego książka wyszła, nie były jeszcze dostępne po polsku. Skąd je wziął? Może widział tylko ilustracje do jakiegoś francuskiego wydania? Ta tajemnica tylko dodaje uroku jego książce, melancholijnie sentymentalnej (ale w dobrym znaczeniu).