Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hitomi to niespełniony pisarz, który żyje od pierwszego do pierwszego, a w przerwach między bazgraniną snuje wielkie marzenia. Pewnego dnia dowiaduje się o śmierci swojego znajomego ze szkoły. Znajomy ten, w przeciwieństwie do Hitomiego, pochodził z bogatej rodziny i mógł mieć, co tylko dusza zapragnie. Hitomi wpada na szatański plan podszycia się pod niego i zrealizowania swych ambitnych planów. Oczywiście nie mogłoby się to udać, gdyby nie zadziwiające podobieństwo obu mężczyzn. Hitomi przejmuje więc rolę głowy rodziny i szefa firmy, beztrosko wykorzystując bogactwo na budowę zadziwiającego parku rozrywki, a właściwie przemieniając całą wyspę w wielki lunapark. Nie jest to oczywiście zwykły park rozrywki - raczej miejsce wiecznych zabaw, niekończących się orgii i uciech cielesnych. Tak z grubsza przedstawia się fabuła "Panoramy". Kto oczekuje nagłych zwrotów akcji, tajemnic, skomplikowanej fabuły, ten srodze się zawiedzie, ta bowiem jest prosta jak konstrukcja cepa. Cała akcja prowadzi zaś do przewidywanego finału, czyli śmierci głównego bohatera, która jest równie efektowna jak wszystkie zabawy na wyspie. Można powiedzieć, że jego śmierć to prawdziwy fajerwerk, dosłownie i w przenośni. Więc, jak już było napisane, na bogatą fabułę nie ma co liczyć, książka to raczej zapis obsesji pisarza, pożeranego przez swoją ambicję i sny o wielkości. Co zaś jest prawdziwą siłą mangi, to warstwa wizualna. Wystarczy jedno spojrzenie, by rozpoznać cudowny styl Suehiro Maruo. Miękkość kreski, szczegółowość rysunku, realizm postaci, a jednocześnie coś, co nadaje im nieco demoniczny wygląd, groteska, krew, i nagość połączone w jedno plus motywy jakby żywcem wyjęte ze starych japoński drzeworytów - ukiyo-e. To wszystko składa się na niepowtarzalne doznania wizualne i stanowi prawdziwą ucztę dla oczu