Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Roman Chojnacki „Gołąb cukrowy” Będąc dumnym posiadaczem i czytelnikiem własnego księgozbioru, trudno jest się zdecydować na debiut mało znanego autora. Jednak, gdy dowiedziałem się, że znany mi osobiście, z naszych ogrodniczych spotkań, Roman Chojnacki napisał swą pierwszą powieść, natychmiast ruszyłem do księgarni, by uzupełnić swą bibliotekę. Kolejka woluminów do przeczytania w niej, jest dość długa, z wolnym czasem wiadomo, jak u każdego, a znanych i jeszcze nieprzeczytanych (tytułów i autorów) dużo, wielu kusi. Jednak naszego lokalnego pisarza, tylko w prozie debiutującego, bo w poezji ma już dorobek, postanowiłem na warsztat czytelniczy wrzucić natychmiast. Zawsze jest to obarczone pewnym ryzykiem rozczarowania lub jeszcze gorzej, nudy. Takie moje uprzedzenia. Moja poprzeczka do jakości literatury, z każdym rokiem zawieszona jest wyżej. Z dużym zainteresowaniem, ale i początkowym niepokojem rzuciłem się w wir czytelniczy. Przeczytałem powieść Romana Chojnackiego z bardzo dużą przyjemnością, to bardzo ciekawa lektura, o dość mrocznych czasach PRL-u, końca lat 60-tych ubiegłego wieku. „Gołąb cukrowy” to powieść dla mnie interesująca ze względu na postać głównego bohatera, nastolatka, który dojrzewa, dorasta, w tamtych czasach, które szczęśliwie odeszły do historii. Dzięki tej powieści można przenieść się w retrospektywie do młodych lat i tamtych scenariuszy życia, dialogów, a nawet osobistych doznań. Młodzieniec to jednak dość nietypowy, z bogatym życiem damsko-męskich relacji, miłości fizycznej nastolatków. A może jednak nie? Ten wycinek życia jest dość często podkreślany, chyba jednak nie wszyscy tak bogate życie erotyczne prowadzili. Mamy tu też wątek służb bezpieczeństwa, tajnej policji politycznej. Dzieje się dość sporo, jak na prowincję PRL-u. Książka jest bardzo ciekawa, przypominająca, tamte czasy, a młodszym pokoleniom, które miały szczęście w nich nie uczestniczyć, może byś ciekawą lekcją historii, jak i uświadamiającą, że problemy nastolatków w każdej epoce wyglądają podobnie. Autor nie ocenia, jest neutralny, chociaż mógłby, ma swoje doświadczenia osobiste z tamtych czasów. Książka jest bardzo autentyczna, czuć z niej zapach tamtej atmosfery, dla mnie zbyt jednak koloryzuje tamte duszne czasy. Polecam każdemu przeczytać „Gołębia cukrowego”, bo to dobra literatura, pomimo, że debiutancka. Moje wątpliwości i niepokój przed sięgnięciem i posmakowaniem tego dobrego dania literackiego okazały się malkontenctwem. Starsi mogą w retrospektywie wrócić do młodzieńczych lat, a młodzi mogą mieć ciekawą historię nastolatka, niewiele różniącą się od ich przeżyć, choć pewnie tamte pokolenia nie aż tak były przewrażliwione i wydelikacone konsumpcją. Autorowi dziękuję za tą ciekawą książkę, pomimo, że nie do końca z tym łagodnym spojrzeniem na tamte lata się zgadzam. Panie Romanie proszę o więcej i życzę sukcesów literackich i ogrodniczych. © by Andrzej Kujawa 25 IX 2023