Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fabuła płynie leniwie i spokojnie, próżno tu czekać, aż się „rozkręci” – z początku trochę na to czekałam, ale po kilkudziesięciu stronach uświadomiłam sobie, że ta książka po prostu cała taka jest. Lepiej brać się za nią, wiedząc to od razu. Są tu elementy fantastyki umieszczone w realnym świecie. Książka ma formę pamiętnika głównej bohaterki, która ma 15 lat, rok wcześniej zmarła w wypadku jej siostra bliźniaczka, a ona sama ma uszkodzoną nogę i porusza się o lasce. Dziewczynka ucieka od matki, która jest czarnym charakterem powieści, trafia pod opiekę ojca, którego dotąd nie znała, a stamtąd prosto do nowej szkoły z internatem. Główna bohaterka jest maniaczką czytania książek, pochłania ich mnóstwo w szybkim tempie - czytając tę powieść, w dużej mierze czyta się o czytaniu innych książek (istniejących naprawdę, można to też potraktować jako fajną bazę autorów i tytułów, po które warto kiedyś sięgnąć). Są tu „wróżki” jako magiczne istoty związane z naturą, jakby różnego rodzaju duszki, które dla większości ludzi są niewidzialne, niektórzy jednak potrafią je dostrzec. Przypominają chyba trochę wróżki z powieści „Piotruś Pan w Ogrodach Kensingtońskich” Barriego. Jest subtelny rodzaj magii. Jest matka – czarownica, która jest nieco obłąkana i ewidentnie zła. Książka jest raczej refleksyjna i dość pozytywna, choć motyw złej matki był dla mnie przygnębiający.