Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W czasie czytania tej powieści towarzyszył mi smutek i współczucie dla głównej bohaterki Nicole, której przyszło żyć w Polsce w trudnych i zgrzebnych latach powojennych. Wydawałoby się, że miała wszelkie dane, żeby osiągnąć w życiu sukces: ukończone studia na UJ, kilka zagranicznych praktyk, znajomość kilku języków obcych, utytuowani i wiele mogący znajomi i członkowie rodziny we Francji i Włoszech... Jednak na swej drodze spotkała wiele toksycznych osób, a nawet z tych "normalnych" znajomych nikt nie palił się do pomocy, może z powodu jej inności, laickości, niepokornego charakteru. Brak perspektyw na dobry zarobek i mieszkanie w Krakowie spowodowały, że zrezygnowała z kariery naukowej, wyszła za mąż i powróciła do małego śląskiego miasteczka, gdzie podjęła pracę nauczycielki. Początkowo zamieszkała z mężem u nietolerującej jej teściowej, potem z toksyczną matką-neurotyczką, by w obydwu tych miejscach być poniżaną i wykorzystywaną jako darmowa siła robocza, czemu nie przeciwstawiał się jej mąż. Życie Nicole było naprawdę niesłychanie trudne i tragiczne (aż dziwi mnie, że potulnie to znosiła) i skończyło się w wieku 34 lat. Odeszła w sposób niemal niezauważony, nikt z rodziny nie dociekał prawdziwej przyczyny jej śmierci w tak młodym wieku; ot, zawsze była słabego zdrowia, niedomagała od lat, dopadł ją udar mózgu - tak mówiono. Nikt po niej nie płakał, nie rozpaczał, po jej śmierci życie innych szybko wróciło do normalności. Prawda o śmierci Nicole wyszła po trzydziestu latach, ale sprawcy pozostali bezkarni. Powieść napisana jest bardzo pięknym językiem, ma wiele fragmentów w językach obcych (francuski, włoski, niemiecki, łacina - co tłumaczą przypisy),czyta się ją z dużą przyjemnością, choć jest to smutna lektura.