Julia Albrecht

Zbrodnia to niesłychana. Pani zabiła Pana. Tym nieslychansza, że połączona z najnikczemniejszym rodzajem zdrady i zaprzanstwa. Tymczasem siostra Pani i córka Pana próbują po latach traum przeprocesowac wzajemne przebaczenie. Szlachetne to i godne podziwu. Z pewnością wartościowe dla narodowej terapii gojenia blizn po bekartach cioci Stasi. No i fajnie. Niemniej. Dlaczego sprawczyni całego zamieszani, Siksa, która z kolegami z RAF wysyła na tamten świat głowę rodu zaprzyjaźniona serdecznie ze swoją własną rodziną. W jego własnym salonie. Z zimną krwią, cynicznie wykorzystując nieświadomość i sympatię ofiar. Dlaczego osoba z taką plama na biografii, po latach chowania się przed sprawiedliwościa pod parasolem Stasi. Niech nawet i będzie, że po uwieńczonej sukcesem resocjalizacji musi byc w nowym zyciu akurat nauczycielką. Tego to nasze ciasne, niezbyt wielkoduszne wschodnioeuropejskie sumienia juz nie pojmują. Słowem niemiecka hipermoralnosc w nieustannej misji zbawienia świata.