Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla kogoś, kogo Huta ciekawi, jest to pozycja potrzebna, ale nie w takim sensie, że poszerzy ona wiedzę o Hucie. Nie. To nie jest najważniejszym celem tej pozycji (choć, oczywiście, ta perspektywa jest tu obecna). Chodzi tutaj raczej o pokazanie czegoś dokładnie przeciwnego: projekt historii intymnej, własnej, prywatnej, przeciwstawionej tej wielkiej, oficjalnej, operującej szumnymi słowami: "Nowa Huta to mój dom. Nie będę ukrywał, że do tego co dzisiaj czuję dojrzewałem dość długo. Nie chcę wyjaśniać powodów, dla których przestałem identyfikować się z tą ojczyzną wielką, którą wpajano mi przez lata – za którą walczono, za którą wykrwawiały się pokolenia, o którą się wykłócano i którą poniewierali ci, którzy mieli jej służyć – o sąsiadach nie wspominając. Jest mi już ten cały bieg dziejów zupełnie obojętny, zbędny i niepotrzebny. Czuję się od niego wolny – a opowieści o tym, co było z tym niegdyś wielkim krajem traktuję czysto zawodowo". Oczywiście, cała sprawa jest ekscytująca i nabiera smaczku ze względu na osobę autora: niegdyś zaangażowanego dość silnie po prawej stronie sceny politycznej, a teraz wygłaszającego tego typu diagnozy. Dlatego warto też przeczytać tę książkę. Prywatna historia Huty w wydaniu Twaroga bywa nierówna: jedne fragmenty zachwycają nieomal poetycką wrażliwością na drobiazgi codziennego życia, inne sprawiają wrażenie nie dość dopracowanych, rozwiniętych. Miłośnikom Huty polecam. Też ze względu na miejsca, które Twaróg opisuje: często są one spoza "kanonu", są mniej znane. Ciekawe jest również, że Twaróg spogląda jednocześnie na teraźniejszość i na przeszłość. Pozwala to pokazać, jak bardzo zmieniło się nasze myślenie o wspólnocie i przestrzeni publicznej (np. na podwórkach jest coraz mniej ławek, które kiedyś umożliwiały komunikację, przypadkowe spotkania zmieniały się w dłuższe rozmowy, można było czas spędzać na zewnątrz, w przestrzeni publicznej, zaś dziś sposób organizacji przestrzeni miejskiej zachęca nas raczej do zamykania się).